نقش حضرت خدیجه (س) در تحقق هدف بعثت

خَدیجه دختر خُوَیلَد (68 قبل از هجرت تا 3 قبل از هجرت) نخستین همسر محمد، مادر فاطمه و اولینزن ایمان آورنده به اسلام است. خدیجه در سال 68 قبل از هجرت در مکه متولد شد. از القاب او درزمان جاهلیت «الطاهره» و «سیده قریش» بود. خدیجه زنی بود بسیار مهربان و بیشتر اوقات لباس زرد رنگ می پوشید زیرا می دانست همسرش محمد بن عبدالله رنگ زرد را در لباس او دوست دارد. او زنی مؤمن وفداکار بود و محمد به شدت او را دوست می داشت چنانکه پس از مرگش بسیار محزون شد و در فراغ اوبسیار گریست. خدیجه یکی از محترم ترین بانوان نزد تمامی مسلمانان است. در دهم رمضان سال دهم بعثت(سه سال قبل از هجرت) در مکه از دنیا رفت و این همان سالی بود که ابوطالب عموی محمد نیز در گذشت ومسلمانان آن را «سال اندوه (عام الخُزن)» نامیدند. وقتی حضرت خدیجه (س) دریافت که سعادتمند شده، هرچه داشت در راه پیشرفت و موقعیت پیغمبر اسلام (ص) انفاق کرد. او تمام اموال خویش را به پیامبر(ص)بخشید و در راه نشر اسلام به مصرف رساند. تا جایی که هنگام رحلت پارچه ای برای کفن نداشت. ابن اسحاقجمله ای در شأن خدیجه دارد که گویای همکاری و صداقت او در پیشبرد اسلام است. او می گوید: «خدیجه یاور صادق و با وفای پیامبر(ص) بود و مصیب تنها در پی رحلت خدیجه (علیها السلام) و ابو طالب بر پیامبر (صلی الله علیه وآله) سرازیر شد».

کلیدواژه ها:

حضرت خدیجه س ، حضرت رسول اکرم ص ، بعثت