بررسی جایگاه معماری بومی تبریز در حفظ و ارتقای فرهنگ

در گذشته روح فرهنگ دارای ثبات بیشتر، بدون پویایی بود. تمایزهای قبیله ای، قومی، نژادی، فواصل ،مرزهای عبور ناپذیر طبقاتی، وابستگی به اقلیم، سرزمین، آیینها تاثیر خود را روی شکل و فضای معماری بر جا میگذاشت این ویژگی ها موجب پیدایش تفاوتهای شکلی متمایزی در الگوهای زندگی، فضاهای زیستی و ابنیه نیایشی، آیینی و حتی سکونتگاه ها میشد ولی تحولات قرن حاضر موجب دگرگونی و تغییراتی در بین برخی جلوه های زندگی و فرهنگ جامعه شد. حرکت و روند معماری سنتی بازایستاد و از طرفی به علت سرعت وقوع تحولات، فرصت تطابق با فرهنگ را پیدا نکرد. در حالی که تحولات در کشورهای اروپایی گام به گام صورت گرفته بود و آنها تا حد زیادی تغییرات را به راحتی جایگزین کردند. حال اگر برای دوباره جان گرفتن فرهنگ و معماری کشورمان عوامل اساسی آن شناخته شوند به حیات خود ادامه خواهند داد. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی تحلیلی، ابتدا به بررسی تحقیقات و اسناد پیشین در زمینه تعریف فرهنگ و معماری بومی، و تاثیر این دو بر هم می پردازد، سپس با استفاده از تحلیل تحقیقات انجام شده، تأثیر فاکتورهای مهم بر تحقق این هدف تبیین میگردد. تا ارتباط بین موضوعات مختلفی که شناسایی شده اند پیدا شود.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، فرهنگ ، حفظ و ارتقا ، تبریز.