تبیین الگوهای معماری فضاهای شفابخش در طراحی مجموعه درمانی کودکان مبتلا به سرطان

در دنیای امروزه بخش اصلی درمان بیماریها متکی بر متدهای روز پزشکی در زمینه رفع مشکلات جسمی و کالبدی بیمار است. رویکرد اکثر فضاهای درمانی ایجاد محیطی است که در آن به روزترین شیوه درمان ارائه گردد و در طراحی اغلب این فضاها کمترین توجهی به مخاطبان و کاربران فضا نشده و صرفا جنبه عملکردی فضا مد نظر بوده است. اساس و فلسفه درمان، بر بهبود وضعیت جسمی و روحی بیمار، حفظ و ارتقاءکیفیت زندگی و کاهش تنش و استرس ناشی از بیماری استوار است . پروسه درمان بیماریهایی نظیر سرطان، بسیار زمانبر و طوالنی مدت است، به همین دلیل یک مجموعه درمانی به عنوان فضا و محیطی که فرد بخشی از عمر خود را در آن سپری میکند اهمیت مییابد . در این پژوهش در صدد هستیم تا متغیر ها و عوامل مهم و تاثیرگذار بر کودکان را شناسایی و به خلق فضایی مناسب با روحیات آنان و بپردازیم. هدف اصلی این پژوهش یافتن الگویی مناسب در طراحی است که موجب ارتقاء کیفیت درمان شده و اضطراب و استرس کودکان را کاهش و احساس امید و نشاط در آنان افزایش دهد، به بیانی دیگر محیط خاصیت درمانگری و شفابخشی داشته باشد. از این رو با بهره گیری از عناصر معماری و شاخصه های محیطی اعم از عوامل طبیعی و مصنوعی نظیر رنگ و فاکتورهای موثر بر انتخاب آن مانند کاربر و کارکرد فضا، توجه ویژه به نقش نور طبیعی و استفاده از نور مصنوعی مناسب در طراحی، بهره گیری از معماری سبز و حضور طبیعت، بکارگیری حواس کودکان لامسه،بینایی،بویایی،شنوایی ...( در محیط و انتخاب فرم و هندسه ی مناسب برای ساختمان به منظور تقویت، تشدید و تمرکز انرژیهای مثبت در فضا، به الگویی در طراحی فضاهای درمانی و اقامتی کودکان دست می یابیم که متناسب با روحیات کودکان بوده و موجب سلامت روحی، روانی و آرامش فکری آنان در مدت درمان شده و اثرات مثبتی بر روند بهبودی داشته و در نهایت موجب سلامتی فیزیکی آنان نیز میشود.

کلیدواژه ها:

فضاهای درمانی ، کودکان ، شفابخشی ، روانشناسی محیط ، سرطان