بررسی بخش های حیاتی قانون امدال و اثرات آن برای طراحی چندهسته ای

قانون امدآل Amdahl's law نشان می دهد که مقدار تسریع در یک سامانه پردازش موازی داری یک حد حداکثر است. این قانون را برای سامانه های موازی با بار محاسباتی ثابت به کار می رود.امدآل نشان داد که اگر بار محاسباتی ثابت باشد و در زمانی که واحدهای موازی به بی نهایت میل کند مقدار تسریع دارای یک حد حداکثر است و از آن مقدار بیشتر نمی شود این مقاله یک قانون اساسی برای عملکرد موازی ارایه می کند: این نشان می دهد که عملکردموازی تنها محدود به کد متوالی نیست (همانطور که توسط قانون امدال پیشنهاد شد) اما اساسا از طریق بخش های حیاتی به طوراساسی محدود می شود. با بسط مدل نرم افزار امدال برای شامل کردن بخش های حیاتی، نتیجه شگفت انگیزی بدست می آوریم که تاثیر بخش های حیاتی برعملکرد موازی را می توان به صورت یک بخش کاملا متوالی و یک بخش کاملا موازی مدل سازی کرد. بخش تربیتی بااحتمال ورود به بخش حیاتی احمال درگیری (یعنی موضوعات چندگانه که مایل به ورود به همان بخش حسابی هستند) تعیین می شود. این نتیجه اساسی حداقل سه دیدگاه مهم برای طراحی چند هسته ای را آشکار می کند. چند هسته نامتقارن نسبت به پردازنده های متقارن مزایای عملکرد کمتری نسبت به پردازنده های متقارن ارایه می دهد و در برخی موارد حتی عملکرد بدتری دارد. ۲) قانون امدال بسیاری از هسته های کوچک برای عملکرد بهینه در پردازنده های نامتقارن را پیشنهاد می کند، با این حال، می بینیم که هسته های کم تر اما بزرگ تر می تواند عملکرد بهتری داشته باشند ۳) قرار دادن بخش های حیاتی روی هسته بزرگ می تواند عملکرد قابل توجهی داشته باشد، با این حال، عملکرد به دقت پیش بینی بخش حیاتی حساس است.

کلیدواژه ها:

مدل سازی عملکرد تحلیلی ، قانون امدال ، همزمانی ، بخش های حیاتی