فرسودگی شغلی

یکی از مفاهیمی که در سالهای اخیر توجه روانشناسان صنعتی و سازمانی را به خود معطوف ساخته،از پا درآوردن، از رمق افتادن، بی حالی، سستیو رخوت متصدی شغل است که اصطلاحاً به آن فرسودگی شغلی گفته می شود. فرسودگی شغلی عبارت است از پاسخ منفی که ناشی از محیط کاریاست. فرسودگی شغلی سبب کاهش احساس کفایت، رضایت شغلی و منزلت اجتماعی می شود و سازگاری روانی، اجتماعی، عاطفی و کارایی افراد راکاهش می دهد. فرسودگی شغلی، هیجانات منفی چون بدبینی و خشم را در نتیجه احساسات نا امیدی و یأس در پی دارد و احساسات منفی منجربه پایدار ماندن علائم خستگی عاطفی در شخص می شود.همچنین فرسودگی شغلی می تواند به صورت واگیر میان همکاران عمل کند و با ایجاداختلالات درون-فردی و میان-فردی منجر به اختلالات عملکردی و عمیق تر روانی و اجتماعی شود.از مهم ترین عوامل موثر بر فرسودگی شغلی میتوان به حقوق و مزایای کم،شرایط کاری نامناسب، مسئولیت های کاری زیاد، توقعات غیر معقول مدیران، موقعیت شغلی پایین، کشمکش هایسازمانی،عدم دریافت بازخورد مناسب،اختیار ناکافی در محیط کار اشاره کرد.از پیامدهای فرسودگی شغلی می توان به غیبت کارکنان از محلکار، کاهش کیفیت کار، تعارضات میان فردی،مشکلات جسمانی و روانی،تغییر شغل و ترک خدمت اشاره کرد.به عقیده پژوهشگران شش عامل سازمانیدر ایجاد فرسودگی شغلی موثر هستند که عبارتند از:حجم کار زیاد، کنترل کم بر کار، پاداش کم، نداشتن ارتباط اجتماعی،تبعیض در محیط کار،تضادبین ارزش های فرد و ارزشهای محیط کار.تحقیقات پژوهشگران نیز نشان می دهد که درصد قابل توجهی از افراد سازمان های فعال از این عارضه رنج می برند.

کلیدواژه ها:

فرسودگی شغلی ، رضایت شغلی ، منزلت اجتماعی ، احساس کفایت ، سازگاری روانی