بررسی میدان نقش جهان اصفهان از منظر شهری

میدان نقش جهان با وجود اینکه میتواند سند راسخ سرزندگی شهر اصفهان باشد، اما به عنوان یک میدان شناخته شده ی جهانی از نظر کیفیت منظر جمعی مورد توجه کافی قرار نگرفته، در سال های اخیر کیفیت فضاهای جمعی میدان نقش جهان روندی رو به رشد را طی نکرده و تنها جذابیت های تاریخی و معماریست که آدمیان را بارها به این فضا می کشاند، نه جذابیت های عرصه ی جمعی. حال آنکه انسانها در سراسیمگی شهرهای امروز، اغلب به دنبال فضاهای جمعی سرزنده و با هویت هستند، تا به آسایش و تعامل با هم نوعان ،در بستر پویایی، و با بهره گیری اجتماعی از فضاهای با کیفیت به سرزندگی برسند. در این مقاله با بررسی مولفه های سرزندگی در فضاهای جمعی به بررسی شرایط کنونی میدان نقش جهان پرداخته شد که از روش توصیفی-تحلیلی استفاده شد.منابع تحقیق منابع کتابخانهای و پرسش نامه ای می باشد. با برسی میدان نقش جهان در دوره های مختلف زمانی دیده شد که میدان نقش جهان در دوره ی صفویه دارای هویت و سرزندگی در فضای باز میدان بوده و در دوره های قاجار و پهلوی اول و دوم سرزندگی های فضای جمعی رو به انزوا رفته و مجددا در دوره جمهوری اسلامی پیشرفتی در ارتقاء سرزندگی فضای میدان دیده شده، اما سرزندگی در فضای باز و جمعی میدان به چشم نمی خورد و همچنین هویت اولیه به هیچ ترتیبی بوجود نمی آید. چون وابسته به شرایط زمان و مکان است.پس نباید به دنبال بازگشت دقیق و کامل به همان هویت بود چون دست یافتنی نیست. اما میتوان در ارتقا آن کوشیید. میدان نقش جهان اصفهان از نوادر فضاهای شهری نسبتاً دست نخوردهی ایرانی است که از زمان احداث شدنش، در مقیاس شهر و حتّی فراتر از آن در مقیاس ایران عملمینموده و امروزه نیز در مقیاس جهان شناخته شده است.

کلیدواژه ها:

منظر شهری ، میدان نقش جهان ، میدان