امکان سنجی استفاده از تجارب آموزش معماری به شیوه سنتی در نظام آموزشی معماری ایران در دوره معاصر

با وجود گذشت بیش از هشتاد سال از آموزش آکادمیک در معماری ایران، هنوز کاستی ها و نواقص زیادی در نحوه آموزش در این رشته مهم کاربردی دیده میشود. آموزش سنتی معماری پیش از اینکه، ظام آموزشی غرب به ویژه نظام آموزشی مدرسه ی بوزار، مدرسه ی باهاوس و مدارس معماری ایتالیا مرجع شیوه های آموزش نوین در ایران گردند، تنها الگوی مهم در انتقال تجارب معماری در طول سالیان متمادی بود. اما هم زمان با تأسیس اولین دانشکده معماری، جایگاهی برای شیوه های سنتی آموزش در دانشکده ها دیده نشد و به همان شیوه های وارداتی آموزشی بسنده گردید. حاصل این برنامه ریزی نارسا، آموزش معمارانی بود که درک شایسته ای از ارزش ها و هویت معماری و اندیشه ایرانی اسلامی نداشتند. عمدتاً در دو محور تجربی و عملی آموزش و ویژگی های انسانی و شخصیتی معماران در نظام آموزشی نوین غفلت شده بود. معماری سنتی به عنوان دستاوردی پایدار از قرن ها تلاش و اهتمام معماران ایرانی بوده و بنظر می رسد شیوه های آموزش در این نوع معماری می تواند، شیوه های نوین و آکادمی معماری ایران را در راستای پرورش معمارانی توانمند، عالم، باتجربه و اخلاقمدار تکمیل نموده و امکان بازتعریف نوعی نظام آموزشی هماهنگ با تحولات تکنولوژیک و علمی جهان و متناسب با فرهنگ، هویت و به نوعی حافظ ارزش های پایدار معماری و اندیشه ایرانی اسلامی را فراهم آورد. در این پژوهش سعی شده امکان استفاده از تجارب آموزشی سنتی معماری در نظام آموزشی معاصر ایران مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. در این مقاله از شیوه ی تحقیقی توصیفی تحلیلی بهره گرفته شده که با استفاده از منابع کتابخانه های تخصصی و عمومیو سایت های اینترنتی و نشریه های مرتبط با موضوع انجام شده است

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، شیوه سنتی آموزش معماری ، معماری ایران ، دوره معاصر