بررسی نوسانات مقاومت اتصال در اثر جوشکاری معیوب

اتصالات در سازه های فولادی از اهمیت خاصی برخوردار هستند، اجرای صحیح آنها ضامن عملکرد مناسب سازه در مقابل بارهای وارده می باشند. به منظور ایجاد پایداری جانبی کافی به تیر همیشه از یك نبشی ضعیف انعطاف پذیر روی بال فوقانی تیر استفاده کرده، لبه های آن را به تیر و ستون جوش می دهند. در مواردی به دلیل عدم آگاهی جوشکار و یا نظارت صحیح جوشکاری با کیفیت نامناسبی انجام می شود و مقاومت مورد انتظار را فراهم نمی آورد و این امر باعث کاهش مقاومت اتصال و دوران قابل تحمل آن می شود. به همین دلیل در این تحقیق سعی بر این است با توجه به شرایط موجود تاثیر عدم اجرای صحیح جوش بر عملکرد اتصال بررسی شود. اعضای سازه های فولادی در محل اتصال و اجزای آن، بیش از هر ناحیه دیگری در معرض تمرکز تنش قرار دارند و از آنجایی که محاسبه و یافتن توزیع دقیق تنش های واقعی کاری دشوار است لذا در محاسبات معمول مهندسی، اتصال و اجزای آن بر مبنای تنش های اسمی طراحی می شوند. از طرف دیگر برای به دست آوردن تمرکز تنش در یك اتصال نیاز به محاسبات دقیق المان محدود می باشد و ارزیابی آزمایشگاهی این اتصالات این اتصالات نیز هزینه بر است. وظیفه اتصال ساده، تنها انتقال واکنش قائم تکیه گاهی است. به منظور ایجاد پایداری جانبی کافی به تیر همیشه از یك نبشی ضعیف انعطاف پذیر بر روی بال فوقانی تیر استفاده می شود. در محیط های کارگاهی خطاهای زیادی در اجرای اتصالات مانند جوش نامرغوب، جوشکاری اضافی و یا استفاده از نبشی های متفاوت با نبشی طراحی شده به وجود می آید. در این پژوهش با استفاده از مدل سازی اجزا محدود در نرم افزار ANSYS تأثیر جوش معیوب بر عملکرد یك اتصال ساده نمونه مانند مقاومت و تغییر شکل نهایی و درصد گیرداری در چند مدل عددی با الگوهای مختلف جوش اضافی بررسی شد و به بررسی راهکارهایی مانند اضافه کردن نبشی جان و لچکی به نبشی نشیمن برای رفع ایرادات اتصالات با جوش های معیوب پرداخته شد. نتایج تحلیل های غیرخطی نشان داد عیوب جوشکاری به خصوص در نبشی بالا باعث کاهش مقاومت اتصال شده اما سختی و صلبیت و اتصال را تحت تأثیر چندانی قرار نمی دهد و اضافه کردن نبشی جان می تواند کاهش مقاومت ناشی از عیوب جوشکاری را رفع نماید

کلیدواژه ها:

اتصال ساده. نبشی ، جوشکاری معیوب ، نبشی جان