بررسی جایگاه اصل حتمیت قطعیت و سرعت در دادرسی های کیفری با رویکرد به قوانین مجازات وابین دادرسی کیفری سال 1392

اصل حتمیت و قطعیت اجزای مجازات ها که از ایده های سزار بکاریا در کتاب رساله جرائم و مجازات ها می باشد. جایگاه قابل قبولی در موفقیت قوانین کیفری و بازدارندگی کیفرها دارد. حتمیت و قطعیت مجازات ها به این معنی است که مردم و به خصوص مجرمان باور قطعی داشته باشند که هرکس مرتکب جرمی شود بدون تردید و به صورت حتمی طی حکمی قطعی غیر قابل نقض، به مجازات خواهد رسید حتمی بودن عقوبتی حتی معتدل، همیشه تاثیر شدید تر از ترس از مجازاتی موحش که امید رهایی در آن دارد به جای می گذارد؛ زیرا وقتی گریز از کیفر محال باشد ملایم ترین رنج ها روح بشر را متوحش می کند، هرچه کیفرها ملایم تر باشند ضرورت ترحم و عفو کمتر احساس می شود؛ در سیستم قضایی ایران به دلایل مختلف از جمله استفاده بی ضابطه و بی رویه از نهادهای عفو و تخفیف مجازات، عدم تمایل بسیاری از قضاوت به اجرای مجازات های شدید کندی سرعت دادرسی های کیفری، تا حد زیادی اصول حتمیت و قطعیت مجازات ها متزلزل گردیده است. بازدارندگی یکی از نظریات حقوق کیفری و جرم شناسی است که ریشه های آن را باید در اندیشه های بکاریا و بنتام و در قرن 18 میلادی پیگیری کرد. مطابق نظر آنها بازداری از جرم و بزه معلول سه عنصر است که عبارتند از: شدت، قطعیت و سرعت. در این مورد شدت و قطعیت سرعت را مورد بررسی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

اصل حتمیت ، قطعیت ، نطریه بازدارندگی ، شدت ، کیفر ، پیشگیری سرعت در دادرسی های کیفری ، قوانین مجازات ، آیین دادرسی کیفری سال 1392