بررسی فضاهای فراموش شدهی معماری امروزین فضاهای مسکونی در شرایط قرنطینه خانگی

فضای خانه مسکونی نسبت به باقی فضاها، اهمیتی ویژه دارد. این مکان، به خصوص در سال های اولیه زندگی انسان، درتار و پود وجودش تنیده می شود و قسمت عمده ی شکل گیری، رشد و نمو شخصیت فرد و همچنین ایجاد حس آرامش وتعلق به خانواده در این مکان اتفاق می افتد. از همین تعریف می توان به سادگی به معنای حقیقی خانه مسکونی یا عبارتدقیق تر آن، که مسکن نامیده می شود، پی ببریم. مسکن مفهومی ورای یک فرم فیزیکی برای ایجاد آسایش نسبی است.مفهوم اصلی مسکن مکانی است که در آن آرامش و سکینه وجود دارد. در معماری خانه های سنتی سرزمین ایران، دیدهمی شود که به زیبایی به مفهوم آسایش و آرامش در طراحی خانه پرداخته شده است و فضاهای تشکیل دهنده ی خانهسنتی در راستای همین هدف طراحی و جانمایی شده اند. اما در زندگی معاصر، خانه مدتی است که به نازل ترین مراتبکارکردی تقلیل یافته است. در این حالت خانه آسایش ما را بر می آورد و نه آرامشی که هدف و غایت اصلی آن بود.هنگام شیوع بیماری های واگیردار مانند کووید 19 که از مرز کشورها و قاره ها فراتر رفته و مردم بسیاری به اجبار درخانه ها قرنطینه شده اند، اهمیت و نقش خانه برای انسان نمایان شده است. بهترین روش برای مقابله با بیماری هایواگیردار، پیشگیری می باشد و بهترین روش پیشگیری اقامت در خانه و قرنطینه ی خانگی است. در این مقاله با شناختفضاهای کارآمد معماری سنتی خانه های ایرانی و شناخت معماری امروزین خانه ها، به فضاهای فراموش شده ی آنپرداخته شده است و اهمیت ویژگی انعطاف پذیری فضاها در مواجهه با بیماری های واگیردار بیان می شود.

کلیدواژه ها:

مسکن ، معماری ، بیماری واگیردار ، قرنطینه ، انعطاف پذیری