ریخت شناسی شاخص های متناقضِ صلحِ مبتنی بر رویکرد انسان شناختی نمادین در قلمرو هنرهای دراماتیک

هدف این مقاله واکاوی شاخص های ضد و نقیض (پارادوکس) صلح و جنگ در قلمرو هنرهای نمایشی ایران و جهان بارویکرد انسان شناختی نمادین است. یافته های این پژوهش نشان میدهد که به موازات ستیزه های زاییده شرایط سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی انسان در کنش ها یا واکنشهای منتج به صلح، آتش بس یا همسوگرایی نیز آفریده شده است.تمرد یا مقابله در فرآیندهای بشری سرآغاز تضاد و جنگهایی به شمار می آید که گاهی نیز کل جهان را در بر گرفته و به همین نسبت اساساً پایان هر نزاع با گونه هایی متفاوت و گاهی متناقض از صلح به انجام رسیده است. این مقاله به کنشگریهایی توأم با پارادوکس های گونه گون به عنوان دو روی یک سکه میپردازد و با نشانه شناسی صلح در هنرهای نمایشی ایران و جهان به سامان می انجامد. کهن الگوها، ادبیات کهن و داستانهای ملل ایران و جهان، جزو جامعه آماری این پژوهش به شمار می آید. نمونه آماری در این مقاله به شکلهای گوناگون پارادوکس در سه اثر دراماتیک ایران و جهان ازجمله: نجات آلسست از مرگ توسط هرکول نوشته اوریپید، نمایشگری مصالحه آسیابان و همسرش در مرگ یزدگرد نوشته بیضایی، تبدیل تراژدی به کمدی در افسانه ایلیا مورمیث با پارادوکس فرزندکشی اساطیری در روسیه اکتفا میکند. روش تحقیق در این مقاله توصیفی، تحلیلی مبتنی بر شیوه گردآوری کتابخانه ای- اسنادی بوده و تحلیل محتوای کیفی نیز متد تجزیه و تحلیل در این مقاله است.

کلیدواژه ها:

صلح ، پارادوکس ، صلح متناقض ، هنرهای دراماتیک ، کنش های اجتماعی ، انسان شناسی نمادین