نظری بر حق مالکیت زنان در حقوق بین الملل

یکی از زیر مجموعه های حقوق مدنی، حق مالکیت می باشد. مالکیت حقی است دائمی که به موجب آن شخص می توانددر حدود قوانین تصرف در مالی را به خود اختصاص دهد و به هر طریق که مایل است از تمام منابع آن استفاده کند حق مالکیت از جمله حقوق فردی است که بدون توجه به تبعیض جنسیتی مورد حمایت قرار گرفته است ولی معمولا زنان از حق مالکیت کم بهره بوده اند. قانون اساسی ایران در بسیاری از موارد به ویژه در زمینه ی حقوق اقتصادی و معاملاتی متأثر از آموزه های اسلام بوده است. دین اسلام هرگز درصدد وضع قانونی به نفع زن و علیه مرد و یا برعکس نبوده است. پس از انقلاب صنعتی در پی تحولات اجتماعی و فمینستی با شعار تساوی حقوق زن و مرد و رفع تبعیض بین آن ها در غرب، زنان دارای حق مالکیت شدند و این حق حت یدر اسناد بین المللی حقوق بشر نیز مورد توجه قرار گرفت و به تبع آن قوانین اکثر کشورها حق مالکیت را برای زنان به رسمیت شناختند. دراین پژوهش به بررسی حق مالکیت زنان در قانون اساسی ایران با نظری بر اسناد بین المللی حقوق بشر در سطح منطقه ای و جهانی می پردازیم.

کلیدواژه ها:

حقوق بین الملل ، حق مالکیت زن ، قانون اساسی