حیاط مرکزی، رهیافتی برای همسازی با اقلیم در معماری معاصر

ساختار حیاط مرکزي استراتژي انسان براي همسازي و هماهنگی با اقلیم است. حیاط مرکزي جوهره ي اصلیسازماندهی فضایی است؛ که به صورت اندامی از فضا متصل به سایر عناصر فضایی نوعی برخورد با عوامل اقلیمی است؛که به دنبال تداعی الگوهاي ادراکی انسان از محیط براساس مولفه هاي انتزاعی نیز می باشد. این پژوهش به دنبالبررسی ساختار حیاط مرکزي و بازخوانی فضایی آن براساس الگوهاي شکلی و پدیداري است. نتایج حاصل نشان می دهد،حیاط مرکزي الگویی از معماري بومی است که بهره گیري از آن در فرم هاي امروزي به عنوان محور اساسی طراحی بنا وعنصر اصلی چیدمان فضایی و انتظام و همگرایی فضایی عناصر، فرم را حائز ویژگی هایی می کند که همساز با شرایطاقلیمی باشد. پژوهش با روش تحلیلی – توصیفی انجام شده است.

کلیدواژه ها:

استقرار فضایی ، حیاط مرکزی ، معماری بومی ، اقلیم ، گودال باغچه