تأملی بر نحو فضا در راستای ارتقای برهمکنش های اجتماعی

یکی از مسائل مهمی که امروزه معماری را تحت تاثیر قرار میدهد، مسئله فرو کاسته شدن تجربه های جمعی ما به تجربه های شخصیاست. در حالیکه ماهیت انسان موجودی اجتماعی است و بسیاری از فعالیت هایش براساس نگرش اجتماعی و وابستگی به آنها تعریفشده است؛ اما به دلیل استفاده از تکنولوژی پیشرفته، قرار گرفتن انسانها در محیط های اجتماعی و سطح کنش افراد، کاهش پیدا کردهاست؛ بنابراین آنچه که در پاسخگویی به این نیاز و تعیین حدود یا کیفیت آن موثر باشد، خلق یک فضای اجتماعی است. هدف اینپژوهش رسیدن به پارامترهایی برای خلق فضاهایی در راستای شکل گیری اجتماعات انسانی است که برقراری ارتباطات بصری و فیزیکیدر آن امکان پذیر باشد. پژوهش حاضر از مطالعات در حوزه ی بدنه ی اجتماعی جامعه آغاز شده است و به بررسی مفاهیم فضا به عنوانعاملی که در هر دو حوزهی معماری و مسائل اجتماعی بطور همزمان دارای تعریف است، می پردازد. این پژوهش از نظر فرآیند اجرا دردسته ی پژوهش های کیفی قرار می گیرد؛ داده های این پژوهش از طریق مطالعات کتابخانه ای گردآوری شده است. آنچه حاصل می آید،تاکید به نظریات و اجرای الگوهای مطرح در رابطه با نحو فضا است که منجر به تاثیر سازمان فضایی بر زندگی اجتماعی می شود و درنتیجه موجب ارتباط میان بشریت و فضای سکونت آنها، ایجاد فضاهای اجتماعی (با هدف "بودن در فضا" که یکی از مهمترین مولفه هایسرزندگی فضای شهری است) و در نهایت اجتماع پذیری یک محیط را به همراه دارد.

کلیدواژه ها:

خلق فضا ، نحو فضا ، حوزه ی معماری ، فضای اجتماعی پذیر