درآمدی بر سیماشناسی معماری تهران در پرتو نظام های آینده پژوهانه

گسترش کلانشهر تهران به لحاظ کالبدی مسائل مختلف اجتماعی و فرهنگی را ایجاد کرده است. از جمله این مسائل،کاستی ها و مشکلات مرتبط به سیمای شهری و آثار فرهنگی آن بر شهروندان است. هدف این پژوهش بررسی وضع موجودسیمای شهر تهران و ارائه راهکارهای متناسب با بستر اجتماعی کشور در راستای چشم اندازهای آینده پژوهانه است. دستیابیبه این هدف میتواند بسترساز ایجاد سیمای شهر همسو با حق منظر شهری باشد. در این پژوهش در مرحله اول با استفادهاز روش تحلیلی-تفسیری، مبانی نظری بیان گشته و سپس با استفاده از روش کیفی، سیمای شهری تهران بررسی شدهاست، در پایان نیز با استفاده از روش تحلیلی-تفسیری و استدلال منطقی راهکارهای بهسازی سیمای شهر با توجه بهشرایط آینده ارائه شده است. براساس یافته های پژوهش کاستی های موجود در سیماشناسی تهران ریشه در قوانین ورویکردهای سده قبل دارد و از آنجایی که سیمای شهری، سیستمی پویا، پیچیده و با عدم قطعیت های زیادی همراه است،نمیتوان انتظار داشت با رویکردی صرفاً سنتی و بدون توجه به «آینده» برای آن برنامه ریزی نمود و همچنین پیش بینی می گردد که تهران در آینده با معضلات جدیتری در خصوص سیمای شهر و مسائل حاصل از آن روبه رو گردد، بنابراینمی توان با تغییر روش های برنامه دهی مبتنی بر آینده پژوهی، گام موثری در احقاق حقوق شهروندی مخاطبان شهر آینده برداشت.

کلیدواژه ها:

سیماشناسی ، تهران ، آینده پژوهی ، حق منظر شهری