جستاری پیرامون رویکرد گردشگری پایدار در محورهای تاریخی (نمونه موردی: پیاده گذر تربیت تبریز)

از ارکان اساسی توسعه ي شهري، ساماندهی بافت هاي تاریخی در جهت دستیابی به رهیافت ها و دستورالعمل هایی برايتوسعه و کاربرد عناصر تاریخیِ منطبق بر شرایط حاکم بر دوره ي جدید است. همچنین توجه به مولفه ي گردشگري واحیاي آن در ساختار نظام اقتصادي کشورها اهمیت شناسایی، امکان سنجی و احیاي بافت تاریخی و به تبع آن تمرکز برپتانسیل هاي گردشگري شهري را دو چندان می کند. با مفروض دانستن این موضوع که هر توسعه اي الزاما باید منطبقبر اصول توسعه ي پایدار باشد، پژوهش حاضر به دنبال پاسخ به این پرسش است که چه شاخص هایی منجر بهساماندهی و احیاي بافت تاریخی در جهت احیاي گردشگري پایدار می شود؟ یافته هاي پژوهش نشان می دهد توجه بهآموزش اهالی، تبدیل کاربري هاي مسکونی به کاربري هاي اقامتی با هدف تامین نیاز اقامت گردشگران، حذف عناصريکه از زیبایی بصري محور می کاهند و در نهایت افزایش میزان مشارکت محلی افراد نقش بسزایی در ایجاد و توسعه يگردشگري پایدار در محور تاریخی تربیت تبریز می شود. این پژوهش از نوع پژوهش هاي کاربردي با رویکرديپدیدارشناختی است که به روش تحلیلی – توصیفی انجام شده است.

کلیدواژه ها:

توسعه شهری ، توسعه گردشگری ، گردشگری پایدار ، پیاده گذر