جدا شده از دریاچه نمک آران و بیدگل، یک باکتری نمک دوست نسبی مقاوم به برخی فلزات سمی Salinivibrio sp.

فلزات سنگین اثرات سمی برای انسان، حیوانات و حتی گیاهان دارند. جهت زدودن این فلزات از محیط زیست علاوه بر روش های فیزیکو شیمیایی، از روشهای بیولوژیک نیز استفاده میشود. برخی باکتری ها در تجزیه زیستی این فلزات سنگین موثرند. این باکتری ها به این فلزات مقاوم بوده و در حضور آنها رشد میکنند. در این پژوهش مقاومت باکتریSalinivibrio sp جدا شده از دریاچه شور آران و بیدگل نسبت به فلزات سنگین مورد مطالعه قرار گرفته است. مواد و روشها: کلونی باکتری جدا شده از دریاچه جهت بررسی مقاومت به نیکل، سرب، کادمیوم، نقره، کبالت، مس و روی به محیط ونتوزا 1 و همکاران( 1982 )به همراه غلضت های مختلف فلزات برده شد. . جهت تعیین ارزش بیوتکنولوژیکی باکتری، توانایی آن در تولید برخی آنزیم ها بررسی شد.نتایج Salinovibrio sp جدا شده از دریاچه، یک سویه باکتری نمک دوست با قابلیت رشد درمحدوده نمک 10-2/5% با تحمل بالا نسبت به نیکل و سایر فلزات سنگین بود. این باکتری قابلیت تولید آنزیم های متعدد از جمله سلولاز، آمیلاز و... را نیز دارا بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده در این آزمایش، وجود میکروارگانیسم مقاوم به فلزات سمی و سنگین با پتانسیل تجزیه کنندگی زیستی و قابلیت تولید آنزیم در دریاچه نمک آران و بیدگل جداسازی شد

کلیدواژه ها:

باکتری ، نمک دوست نسبی ، فلزات سنگین ، نیکل ، مقاومت)