طبیعت در معماری

تأثیر نامناسب انسان برطبیعت سابقه چندانی نداردواین اخلالگری یک پدیده ی نسبتا تازه است که به دو عامل مهم مربوط میشود،یکی افزایش جمعیت انسان ودیگری تسلط جمعیت انسان بر طبیعت. درمجادله زیست محیطی جاری در جهان هیچ چیز خطرناکتر از نگاه صرفا علمی به انسان وطبیعت نیست،نگاهی که ارتباط بشر را باریشه های معنوی وی قطع می کند ووجود یک طبیعت تقدس زدایی شده را مسلم می کند. باید زمینه ای فراهم ساخت تا انسان بتواند دریک محیط پاک و منزه به تلاشی معنوی مادی خود برای استمرار زندگی وبقای طبیعت حرکت کند چراکه بدون امنیت زیست محیطی جهانی،نمی توان امنیت ملی و حتی اجتماعی را تضمین نمود. بیش ازسه دهه است که رابطه انسان با جهان طبیعی به دلیل رخ دادن طیف وسیعی از بحران های محیطی،درمقوله های خاص وگاه آزاردهنده در آمده است.طراحی شهرها وساختمانها ئر سراسر جهان گاه موجبات بهبود وگاه تخریب محیط زیست را در زمین فراهم می سازد. انسان معنوی،همیشه طبیعت را چون وسیله ی بهتر شناختن آفریدگار کاویده است،شکلها وفضاهای طبیعت از آنجا که آفریده ها ونمادهایی خدایی هستند،از هرآنچه آدمی خلق می کند ازلی تروجامع ترند. دنیای امروز،جهان سکولار،جهانی غیر دینی وبی معناست که پدید آمدن دو گانگی در شخصیت انسان معنوی را باعث می شود،معمار بارمزونه هرگز به کلامی صریح سه چیز اصلی را به یکدیگر پیوند می دهد.(آدمی-فضای معنوی-فضای کالبدی)مهمترین مفهوم برای ما معماران این است که محیط مصنوع را با توجه به افزایش کیفیت زندگی ومرتفع ساختن نیازهای آیندگان بسازیم. دراین مقاله وپروژه سعی شده است علاوه بر نگاه علمی،ازمنظر دین و معنویت نیز به انسان وطبیعت پرداخته وراهگشای رجعت دوباره ی انسان به خود وخدای خود باشد.

کلیدواژه ها:

طبیعت در معماری ، انسان و محیط زیست ، معنویت ، فضای کالبدی