معماری و طبیعت

توسعه سریع تکنولوژی و صنعت سبب رشد بی‌رویه شهرهـا و توسعه حومه‌سـازی و تخریـب فضـای سـبز گردید.شهرهای باکیفـیت متوسـط جایگزین طبیعـت بـکر و محیـط‌های روسـتایی شده است. درنتیجه زیـبایی این محیط‌های بـکر و طبـیعی به ناموزونی و زشتی جوامع صنعتی بدل شده است. اشـکال طبیـعت در هر سـرزمیـن و در میـان هـر ملتـی و جامعـه‌ای از دیـربـاز بـه صورت‌ها و نمادهـایی به صورت مستقیم و انتزاعی به چشم می‌خورد. در معماری ایران نیز چه در دوران باستان و چه در دوران اسلامی نمادگرایی با اشکالی از طبیعت به وفور دیده می‌شود. باغ ایرانی نمونه‌ای درخشان از پیوند طبیعت و معماری در معماری ایرانی است. دیـروز و در پـیش از مدرنیسـم میدان‌ها،خیابان‌ها،کوچه‌ها،بازارها و باغ‌ها جایـی برای دیـدار مـردم بودنـد. ساختـمان‌ها خود در اطـراف کـوچه وخیابـان و بـازار احســاس هویت مکانی می داد و شبـکه‌هـای ارتـباطی شهری مناظری گوناگون و بدیـع داشت و از فضاهـای آن به شکـل‌های مختلفی استـفاده می‌شـد. فضـاهایی که به گونه‌های مختلف طبیعت را در کنار خود داشت، اما پس از آن بناها و ساختمان‌ها ظهوری گستاخانه و لجـام‌گسیـخته داشـت و با ایجـاد محیـطی بـی‌روح ، روح انسـانی را خسـته کرد. با پـایان گرفتـن قرن بیسـتم بازگشت جدی به طبیعت و بهره‌برداری صحـیح و سالـم از آن می‌رود که انـسان را در آسـتانه قـرن جدید به دستاوردهای جدیدی در نگاه تازه به طبیعت قرار دهد.

کلیدواژه ها:

انسان و طبیعت ، فضای سبز ، بیونیک در معماری و باغ ایرانی