جایگاه گردشگری در آموزه های دینی

گردشگری از مقولاتی است که نقش مهمی در توسعه جوامع انسانی در عرصه تمدنی و فرهنگی داشته است. دین اسلام با نگاهی متفاوت و با فلسفه ای مشخص، گردشگری و جهانگردی را مورد توجه قرار میدهد. قرآن با اهداف متعالی، انسان را به گردش روی زمین تشویق میکند. خداوند سبحان، پنج مرتبه با فرمان سیروا فی الارض ، به سیر در زمین دعوت میکند و شش مرتبه با جمله اولم یسیروا ، کسانی را که در زمین سیر نمیکنند و نسبت به سرانجام گذشتگان بی اعتنا هستند، توبیخ می کند. این همه تاکید بر گردشگری در قرآن و روایات بیانگر دستاوردهای سازنده و تربیتی سفر و تاثیر آن در سالم سازی زندگی فردی و اجتماعی در همه نسلها و زمانهاست. هدف مهم در آیات قرآن و روایات از سیر و سیاحت، عبرت آموزی است و همچنین، آگاهی از چگونگی آفرینش، اندیشه در نشانه های قدرت خدا، بندگی پروردگار، دوری از طاغوت، پی بردن به وجود سنتهای الهی و کشف قوانین حاکم بر جامعه و تاریخ، بالا رفتن سطح آگاهی انسان، روشن بین و دانا شدن انسان و جامعه. در برخی از آیات آگاهی یافتن از سرنوشت حق ستیزان، تکذیب کنندگان، بیدادگران و مفسدان مورد نظر است. هدف از این پژوهش بررسی جایگاه گردشگری در قران کریم و روایات می باشد.

کلیدواژه ها:

قرآن ، روایات ، گردشگری ، فقه ، سیاحت