واکاوی ابزارهای کنترل کیفیت مسکن: ضرورت بکارگیری سامانه های کنترل کیفیت مسکن در ایران

ضرورت مطالعه و بررسى کیفیت مسکن و ارتباط قوى آن با کیفیت زندگى ساکنانش، اهمیت بسیاری دارد و گزارش های جهانی کیفیت پایین خانه ها در کشورهای در حال توسعه را نشان می دهند. در ایران نیز علیرغم تلاش هایی بسیار در راستای طرح های مسکن، تاکنون تحقیق مدونى در خصوص ارزیابى و بررسى میزان انطباق آنها با نشانگرهاى کیفیت زندگى صورت نگرفته است. بررسی شاخص های کیفی در دو مقیاس سیستم های کنترل کیفی در سطح بین المللی و سیستم های کنترل کیفی در سطح ملی وجود دارند و مولفه های متعددی از محیط پیرامونی گرفته تا فضای داخلی بنای مسکونی را شامل می شوند. در این پژوهش مطالعه مروری روی سیستم های ارزیابی کنترل کیفی مسکن در مقیاس بینالمللی، از جمله مولفههای تعیین شده توسط سازمان همکاری و توسعه اقتصادی ( OECD )، شاخص کیفی طراحی مسکن ( DQI ) ، شاخص کیفیت مسکن ( HQI ) ، سیستم ارزیابی پس از اجرا ( PCE ) و پس از بهره برداری ( POE ) در کنار سیستم های ارزیابی کنترل کیفی مسکن در مقیاس ملی، از جمله مولفه های تعیین شده در کشورهایی همچون فرانسه، اسکاتلند، سوئیس، نیوزیلند، انگلیس،پرتغال، هند و کره جنوبی، صورت گرفت. این پژوهش با روش استدلال استنتاجی، با علم به اینکه مسکن به عنوان یک محصول پیچیده روند استانداردسازی سادهای ندارد؛ معتقد است در ضرورت لزوم ایجاد یک ابزار ارزیابی و کنترل کیفیت تردیدی نیست و برای صرف هزینه های بهینه در طرح های مسکن به دلیل محلی بودن ذات این موضوع، بایستی متناسب با اهداف طرح های مسکن در کشور، همزمان ابزارهای ارزیابی کیفیت آن نیز تدوین گردد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، کیفیت ، مولفه های کیفیت ، ابزارهای کنترلی