بررسی توزیع عدالت فضایی کاربری های آموزشی و فضای سبز در محلات شهر مشهد ( نمونه موردی: محلات منطقه 9 )

از رویکردهای مهم در برنامه ریزی و مدیریت شهر، توزیع خدمات در میان واحدهای زیستی بنا بر اصل عدالت توزیعی است. عدم تعادل در توزیع کاربریها و تمرکز آنها در یک/چند مکان محدود، منجربه دو قطبی شدن مناطق شهر و هجوم جمعیت به مناطق برخوردار می شود. امروزه، مهمترین رسالت برنامه ریزان و مدیران، تلاش برای برقراری آرمان برابری فرصت ها در دسترسی گروه های مختلف جامعه به خدمات عمومی و از بین بردن تضاد در تامین فرصت ها می باشد. پژوهش حاضر بدنبال تعیین نحوه توزیع فضایی کاربری های آموزشی و فضای سبز در محلات منطقه 9 مشهد از منظر عدالت فضایی است. ماهیت پژوهش کاربردی؛ روش آن توصیفی؛ داده ها به روش کتابخانه ای و میدانی جمع آوری؛و جامعه آماری محلات منطقه 9 شهرمشهد است . برای تعیین وضعیت برخورداری و رتبه بندی محلات از روش های ویکور، ضریب مکانی LQ و نزدیکترین همسایگی استفاده شد. بنابر یافته ها: محله حافظ، برخوردارترین محله از منظر ترکیب کاربری فضای سبز و آموزشی برحسب سرانه است. وضعیت برخورداری محلات کوثر، نیروی هوایی و اقبال از کاربری فضای سبز؛ و سهم برخورداری محلات نیروی هوایی، رضاشهر، شهرآرا، آب و برق و بهارستان از کاربری آموزشی: بیشتر از میانگین دسترسی به این دو خدمت در سطح منطقه 9 شهر مشهد است. در میان محلات، در رابطه با کاربری آموزشی و فضایسبز عدالت توزیعی برقرار نیست. بعلاوه، این دو کاربری از توزیع مشابهی در محلات برخوردار نیستند. بنابر نتیجه پژوهش: درمجموع، هم میزان برخورداری و هم نحوه توزیع کاربری آموزشی و فضای سبز در میان محلات از اصل برابری/عدالت در توزیع تبعیت نمی کند. لذا، شایسته است مدیران با سیاستگزاری و برنامه ریزان با بکارگیری روش های علمی مناسب برای برقراری آن در آینده گام بردارند.

کلیدواژه ها:

عدالت فضایی ، توزیع فضایی کاربری ها ، کاربری آموزشی ، کاربری فضای سبز ، محله