بررسی مفهوم کفایت اجتماعی از دیدگاه روانشناسی

کفایت اجتماعی توانایی عملکرد انسان در اجرای استقلال شخصی و مسئولیت پذیری اجتماعی است. در مورد کفایت اجتماعی تعاریف متعددی از سوی روان شناسان و جامعه شناسان ارائه شده است. کفایت به طور کلی رابطه ای است که هر ارگانیسم نسبت به وضع موجود با محیط خود برقرار می کند. مفهوم ضمنی آن این است که افراد درگیر فرآیندی مستمر برای ابراز استعدادهای خود واکنش نسبت به محیط و در عین حال تغییر دادن آن به گونه ای موثر و سالم می باشد. به علاوه می توان گفت که هرگاه تعادل جسمی و روحی فرد به گونه ای دچار اختلال شود که حالت ناخوشایندی به فرد دست بدهد و برای ایجاد توازن نیازمند به کارگیری نیروهای درونی و حمایتی خارجی باشد و در ا ین اسلوب در بکارگیری سازوکارهایی جدید موفق شود به شکل درست حل نماید فرآیند کفایت به وقوع پیوسته است. اما کفایت اجتماعی به وضعیتی اطلاق می شود که افراد خود را به تدریج از روی عمد و غیرعمد تعدیل می کنند تا با فرهنگ موجود سازگار شوند، مانند رعایت عادت، عرف و یا تلقید. در تئوری فلنر اعتقاد بر این است که کفایت اجتماعی شامل چهار مولفه به قرار زیر است: الف) مهارت شناختی، ب) مهارت های رفتاری، ج) مهارت های هیجانی، د) مهارت های انگیزشی.

کلیدواژه ها:

کفایت اجتماعی ، بهزیستی روانی