نقش حمایت اجتماعی در امیدواری و خودکنترلی بیماران سرطانی

زمنیه و هدف: سرطان به عنوان یکی از مهمترین مسائل بهداشتی در جهان محسوب می شود و در ایران سرطان به عنوان سومین عامل مرگ به حساب می آید. کاهش امیدواری و از دست دادن کنترل به صورت فراوان در این بیماران دیده می شود. حمایت اجتماعی نیز از عمده عوامل تاثیرگذار بر وضعیت سلامت روان و کیفیت زندگی این بیماران است. این مطالعه با هدف نقش حمایت اجتماعی در امیدواری و خود کنترلی بیماران سرطانی انجام شده است. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل مراجعه کنندگان مبتلا به سرطان بیمارستان شهید فقیهی شیراز در تابستان 1396 بود که از این میان 80 نفر از بیماران مبتلا به سرطان که برای انجام چکاب ماهانه به بیمارستان شهید فقیهی شیراز مراجعه کرده بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور انتخاب نمونه آماری از روش نمونه در دسترس استفاده شد. ابزار کار شامل پرسشنامه حمایت اجتماعی، پرسشنامه امیدواری و پرسشنامه خود کنترلی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های پیرسون و رگرسیون چند متغیری با نرم افزار spss22 انجام شد. یافته ها: آزمون های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیری مشخص ساختند که بین حمایت اجتماعی و ا میدواری، رابطه مستقیم وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که از بین مولفه های مربوط به حمایت اجتماعی، فقط آشنایان، رابطه معناداری با امیدواری داشته است (PM0/001) در حالی که در مورد حمایت اجتماعی خانواده و دوستان چنین رابطه ای به دست نیامد. همچنین، از بین مولفه های حمایت اجتماعی، خانواده (PM0/001) و دوستان (P=0/003) رابطه معناداری با خود کنترلی داشتند در حالی که در مورد مولفه آشنایان چنین رابطه ای به دست نیامد. نتیجه گیری: حمایت اجتماعی و مولفه های مربوط به آن در امیدواری و خود کنترلی افراد سرطانی نقش دارد. حمایت اجتماعی باعث افزایش امیدواری و خود کنترلی افراد می شود.

کلیدواژه ها:

حمایت اجتماعی ، امیدواری ، خود کنترلی