نقد و تحلیل ادبیات داستانی بوشهر در دوره های تاریخی مشروطه و پهلوی اول (1285-1320)

؛ استان بوشهر واقع شده در کناره خلیج فارس (جنوب غربی ایران) با داستان نویسان نسل اول تا چهارم خود، در ادبیات داستانی کشور به ویژه مکتبجنوب صاحب جایگاه و پایگاه مهمی است.در این مقاله کوشش شده است؛ نقد آثار داستانی این ناحیه، از دوره ی مشروطه تا پایان پهلوی اول (1320-1285) بر پایه محتوا؛ موضوع پدیده ها و حوادث آفرینش داستان- و درون مایه- فکر حاکم بر اثر- تحلیل شود. بنابراین؛ پس از مطالعه ی آثار داستان نویسان این دوره، استخراج و تدوین مستندات موضوع مقاله از منابع معتبر به علاوه ی تحلیل هایش مستدل و منطقی نگارنده، مزیت ها، نقایص ودگردیسی های محتوایی ادبیات داستانی بوشهر در این بازده زمانی بیان شود. میان آثار داستانی استان در این دو دوره؛ مشروطه(1285-1304)، پهلویاول (1304-1320)، با آثار نگاشته شده در ایران، تشابه سبکی و محتوایی به وضوح دیده می شود به گونه ای که؛ اثر ایام محبس دشتی را می توان ازنوع بیدادگری های اجتماعی طالبوف و مراغه ای- پیشگامان داستان نویسی معاصر- در درون مایه دانست و اثر دلیران تنگستانی را می توان با روح ناسیونالیستی عصر رضا شاه، مرهم نهادن بر زخم حقارت ملی آن روزگار هم خوان دانست.

کلیدواژه ها:

نقد محتوایی ، تحلیل مضمون ، ادبیات داستانی بوشهر ، مکتب جنوب ، دوره های تاریخی مشروطه و پهلوی اول