بررسی تاثیر تصاویر عکاسی در فرهنگ های ارتباطی و رسانه ای

رسانه ها همواره میان کشمکش های مخالفان و موافقان خود قرار دارند. جمعی که از بالا رفتن سطح آگاهی، کیفیت آموزش ودنیایی از سرگرمی دم می زنند و گروهی که رسانه ها را حواس پرتی بزرگی برای تشکیل فرهنگی می دانند که منفعل بودن را در میان مردم تشویق می کند. از نیمه قرن بیستم ما در وضعیتی هستیم که واقعیت تازه ای آفریده شده که متشکل از آمیزه ای از رفتارهای مردم و تصاویر رسانه هاست. رسانه ها، مرزها را درنوردیدند تا جهان را به مثابه دهکده ای عرضه کنند که دیگر میان هیچ یک از مردم فاصله ای جز کلیدکردن بر چند دکمه باقی نماند. دنیایی که با شبیه واره ها و تصاویری بنا شده که معنای خود را از تصویرهای دیگر اخذ می کنند و فوران این تصاویر و بازنمایی توسط رسانه ها، باعث افول شفافیت شده است. در یک جامعه مدرن، تنها تصاویری که از مرجعیتی بی چون و چرا برخوردارند، عکس ها هستند که هم در شکل ثابت و هم متحرک، سهمی عمده در پشتیبانی از جامعه ی نمایش و فرهنگ دیداری دارند. دوربین عکاسی، واقعیت را به دو شکل تعریف می کند که برای سازو کار یک جامعه ی صنعتی پیشرفته، کاملا حیاتی است: به عنوان صحنه ی تماشایی برای توده ها و به عنوان موضوع نظارت برای حاکمان. در پژوهش پیش رو سعی شده است با بررسی فرهنگ رسانه ای و اثربخشی تصاویر عکاسی بر واقعیت برساخته، بر این امر صحه گذاشته شود که قدرت بی شائبه ی عکس ها در این امر مستحیل است که نه تنها به سهم خود، واقعیت هایی ملموس به شمار می آیند بلکه ابزاری نیرومند برای تسلط و مهار واقعیت نیز محسوب می شوند. از آنجا که در جوامع امروزی، این نیاز وجود دارد که با فراهم کردن حجم زیادی از چیزهای سرگرم کننده، هم مردم را به خرید کردن ترغیب کنند و هم دردهای ناشی از اختلاف طبقاتی، نژادی و جنسیتی شان را کمتر احساس کنند، ظرفیت دوگانه ی دوربین و تصاویر عکاسانه برای ذهنی کردن واقعیت و عینی کردن آن، به خوبی چنین ضرورت هایی را برطرف می سازد. به عبارتی، این نتیجه حاصل می ×گردد که نیاز نهایی به عکاسی از همه چیز، در منطق فرهنگ مصرف گرایی جوامع نهفته است.

کلیدواژه ها:

رسانه ، فرهنگ ارتباطی ، تصاویر عکاسی ، واقعیت رسانه ای.