بررسی زمینه گرایی در آثار معماری علی اکبر صارمی

معماری زمینه گرا یکی از انواع سبک معماری پست مدرن است که بعد از شکست مدرنیستم قوت بیشتری گرفت. معماران معاصر ایرانی نیز از این شیوه در طراحی های خود بهره برده اند . علی اکبر صارمی از این جمله معماران ا ست که در برخی آثارش از شاخصه های معماری زمینه گرا ا ستفاده کرده ا ست. سوال این ا ست که کارکرد زمینه گرایی در آثار این معمار ایرانی به کدام شکل بوده ا ست. این مقاله با روش تو صیفی - تحلیلی، نشان می دهد که در آثار صارمی ، هر چهار نوع زمینه گرایی کالبدی، تاریخی، اقلیمی و فرهنگی مورد استفاده قرار گرفته اما بر دو نوع کالبدی و تاریخی بیشتر تاکید شده است. بدین معنا که آثار او دارای ویژگی های تطبیق خود با محیط از منظر تناسبات ، ترکیب، توپوگرافی و همچنین با توجه به نمادها و ساختار فضایی تاریخی منطقه است. نتایج این پژوهش می تواند مورد استفاده دانشجویان و معماران ایرانی که علاقمند به همگام شدن با معماری روز در عین توجه به خصوصیات زمینه و بستر طرح خود می باشند قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، معماری زمینه گرا ، علی اکبر صارمی ، طراحی زمینه گرا