بررسی حکمی نماد گل و مرغ (در آثار لطفعلی صورتگر شیرازی)

جلوه های گل و مرغ (پرنده)، در هنر ایرانی پیشینه ای دراز دارد که در طول ادوار مختلف و به دست هنرمندان، دستخوش تغییرات و تحولات مختلفی شده است و سرانجام در عصر قاجار مورد اقبال عمومی قرار گرفته است. در نگاه نخست چنین به نظر میرسد که هنرمند با ایجاد تصاویر گل و مرغ قصد نشان دادن زیبایی های طبیعت را داشته باشد. اما واژه پرنده و بهشت و شجره طیبه (درخت طوبا) بارها در آیات قرآنی و متون عرفانی و غیره، در مفاهیم حکمی متنوعی آورده شده است. همچنین با توصیفات و ریشه یابی هایی که در زمینه این مکتب صورت پذیرفته، میتوان چنین نتیجه گرفت که در واقع انواع گلها و پرندگان در این هنر دارای معانی عمیقی هستند که هنرمندان نگارگر قصد ارائه آن را داشته اند. از جمله هنرمندان موفق در این زمینه آقا لطفعلی صورتگر شیرازی، نگارگر عصر قاجار است که آثار بدیع و زیبایش در خور تامل و توجه ویژه ایست. این مقاله با تکیه بر این سوال که: آیا مکتب گل و مرغ آقا لطفعلی صورتگر شیرازی دارای مفاهیم حکمی مبنی برمفاهیم قرآنی و وحیانی بوده است صورت پذیرفته است و با هدف بررسی حوزه دانش هنر گل و مرغ اسلامی به منظوروسعت بخشیدن به سطح آکادمیک این سبک هنری صورت پذیرفته است، تا شاید گامی هرچند کوچک در این مسیر باشد.

کلیدواژه ها:

گل ، مرغ ، مکتب گل و مرغ ، آقا لطفعلی صورتگر شیرازی.