عرفان، شعر و خوشنویسی سه بعد یک معنا

مهمترین ویژگی تمدن اسلامی نسبت به دیگر تمدنهایی که بر پایه ی مفاهیم دینی شکل گرفته است،همنشینی عرفان، شعر و خوشنویسی است که جسارت عرفان در کشف و شهود حقایق منعکس شده در بخشی از متون مذهبی را با زبان سلیس شعر پارسی در هم می آمیزد و حیرت خود را از مشاهده آن جمال، در هنر خوشنویس متجلی میکند. این ویژگی که همچنین در جنبه های مختلف هنری حوزه ی تمدنی اسلامی دیده میشود؛ اساس شکل گیری جریان زیبایی شناسی هنر اسلامی را موجب شده است. این مقاله باهدف یافتن دلایلی مبنی بر چرایی شکل گیری ارتباط میان عرفان، شعر و خوشنویسی در تمدن اسلامی صورت پذیرفته است و میکوشد تا از طریق مطالعات کتابخانهای و بررسی مرقعات خوشنویسی خطاطان سده های گذشته، رابطه معناداری میان این سه ساحت را بیابد. در ادامه خوشنویسی را به عنوان بارزترین نمونه هنری و تجلی ساحت معنایی اندیشه ی اسلامی به حساب آورد و به این نتیجه دست یابد که این سه ساحت، در تمدن اسلامی بی همنشینی باهم، امکان استمرار و بقاء نمی یافته است و نیاز آنها برای تکامل و ماندگاری مهمترین عامل استمرار همنشینی این سه بعد مهم معنایی با یکدیگر بوده است.

کلیدواژه ها:

عرفان ، شعر ، خوشنویسی ، معنا.