جلوه های خودشیفتگی در شعر عمرو بن کلثوم التغلبی

خودشیفتگی اصطلاح نااشنایی نیست وهمه کم وبیش با ادبیاتهای متفاوتی با آن آشنا هستند.خودشیفتگی نوعی احساس تورم خود است.فرد خودشیفته(نارسیسم)را میتوان دارای نوعی اعتماد بنفس افراطی دانست که فکر میکند در ابعادی بهتر از دیگران است.لذا خود راد خیلی بزگ پنداشته و جهان را حول خود درحال گردش می بیند.پژوهش حاضر بران است که ضمن بررسی ریشه شناسی خودشیفتگی(نارسیسیسم ) ودلایل روی اوردن شاعر به نارسیسیسم،با شیوه ای توصیفی_تحلیلی و بر اساس اصول روانشناسی به بررسی برخی نشانه های ان در شعر عمرو بن کلثوم بپردازد. از جمله نشانه های خودشیفتگی در شعر عمرو بن کلثوم را میتوان اینگونه بیان کرد: .1احساس بزرگ منشی(خودبزرگ بینی)که شاعر به توصیف خود و قبیله اش پرداخته و به انها افتخار میکند..2احساس برتری طلبی و بی همتایی که شاعر قبیله خود را بر هر قبیله برتری میدهد وهیچ قبیله ای را همتای قبیله خود نمیداند .3احساس قدرت و شکست ناپذیری،یکی دیگر از جلوه های خودشیفتگی شاعر است که در حقیقت میتوان ان را نوعی اعتماد بنفس شکننده دانست که شاعر بدون هیچگونه ترس و هراسی و اشکارا در برابر هماوردانش می ایستد. با وجود این نشانه های پرخاشگری در شاعر جای هیچ تعجبی نیست که شاعر دچار تکبر و پرخاشگری شود چرا که بین خودشیفتگی و پرخاشگری رابطه مثبت و معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

خودشیفتگی ، نارسیسیسم ، شعر ، عمروبن کلثوم ، روانشناسی