تحلیل ساختار روایی حکایت گنجنامه شمس تبریزی بر اساس نظریه ژرار ژنت

ادبیات را روایت خلق کرده است.روایت عنصر بنیادی داستان به مفهوم بازگویی پی درپی واقعه و زنجیره وار بودن گفتاری است که راوی آن را بازگو میکند. ارتباط میان حوادث روایت مشخص، منظم و با انگیزه بر اساس طرح از پیش تعیین شده است اما واقعه در روایت از تعادل برخوردار نیست. از سویی مقالات شمس، مشتمل بر مباحث اخلاقی - عرفانی است. شمس حکایات را برای توضیح یا تاکید تعالیم خویش آورده است. داستان عرفانی گنجنامه به شکل محاورهای و بسیار کوتاه در مقالات شمس آمده است. ژرار ژنت، نظریه پرداز ساختارگرا فرانسوی با پشتوانه فکری از دو حوزه ادبی صورتگرایان روس و ساختارگرایان فرانسوی نظریه ادبی خود را با عنوان روایت شناسی بنیان نهاده است. در نظریه روایت شناسی ژنت تمایز داستان و روایت، سطوح گفتمان (مفهوم زمان و زیر شاخه های آن،بسامد، وجه و لحن) مورد توجه است. پژوهش پیش رو بر آن است که به روش توصیفی-تحلیلی و با توجه به نظریه روایت شناسی ژرار ژنت، ساختار روایی داستان گنجنامه در سه سطح روایی (داستان، روایت، روایتگری) ومولفه هایی که این سطح روایی را در تعامل با همدیگر نگه میدارند بررسی کند. هدف، توصیف نظام قواعد ویژه حاکم بر روایت گنج نامه است تا بدانیم که چگونه داستانی را می توان از نظر ساختار روایی به عنوان جهانی دارای عرصه هایی متفاوت در رابطه با شخصیتی که به دنبال حل مشکل دست به فعالیتهایی میزند، توصیف کرد.

کلیدواژه ها:

داستان گنج نامه ، مقالات شمس تبریزی ، نظریه ژرارژنت ، ساختار روایی