به تعویق انداختن رضامندی تحصیلی در دانش آموزان با و بدون ناتوانی های یادگیری

هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه ای توانایی به تعویق انداختن رضامندی تحصیلی در دانش آموزان با و بدون ناتوانیهای یادگیری بود. روش پژوهش توصیفی از نوع علی -مقایسه ای است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه ی دانش آموزان دختر و پسر پایه ی پنجم و ششم ابتدایی شهر کرج در سال تحصیلی 97-96 بود؛که از بین آنها بصورت روش نمونه گیری در دسترس 45 دانش آموز با ناتوانی یادگیری و 45 دانش آموز عادی بصورت روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. پرسشنامه به تعویق انداختن رضامندی تحصیلی بیمبنتی و کارابینیک1998 برای ارزیابی شرکت کنندگان استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که در توانایی به تعویق انداختن رضامندی تحصیلی بین دو گروه تفاوت معنادار وجود دارد و میانگین نمرات دانش آموزان بدون ناتوانیهای یادگیری بیشتر از دانش آموزان با ناتوانی های یادگیری است. در مجموع دانش آموزان با ناتوانیهای یادگیری کمتر از این توانایی بهره می برند؛ بنابراین بهتر است کارشناسان، آموزش هایی را جهت بهبود این توانایی به دانش آموزان دارای ناتوانی های یادگیری ارائه کنند.

کلیدواژه ها:

به تعویق انداختن رضامندی ، به تعویق انداختن رضامندی تحصیلی ، ناتوانی های یادگیری