بررسی رابطه باورهای انگیزشی خود کارآمدی و انگیزش تحصیلی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان مقطع اول متوسطه شهر دهدشت

هدف از انجام این پژوهش، بررسی رابطه باورهای انگیزشی خود کارآمدی و انگیزش تحصیلی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان مقطع اول متوسطه شهر دهدشت بود. این پژوهش به روش توصیفی از نوع همبستگی انجامگرفت. جامعه آماری، تعداد 1900 از دانش آموزان مقطع اول متوسطه شهر دهدشت در سال 1397 بود. بر اساس نمونه گیری جدول مورگان، تعداد 320 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و به شیوه تصادفی ساده از آن ها پرسشگری به عمل آمد. جهت گرد آوری داده ها، از پرسشنامه استاندارد انگیزش تحصیلی هارتر (1981)، پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی جینگ و مورگان (MJSES) و پرسشنامه استاندارد عملکرد تحصیلیEPT اقتباسی از پژوهش فام وتیلور((1999 استفاده شد. در این پژوهش جهت تحلیل داده ها علاوه بر روش آمار توصیفی نظیر بیشترین و کمترین نمره، میانگین، انحراف استاندارد، از همبستگی ساده و رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج به دست آمده در این پژوهش نشان داد که، بین عملکرد تحصیلی با انگیزش تحصیلی r= 0/624)، p< 0/05و بین خودکارآمدی با انگیزش تحصیلی r= 0/428)، (p< 0/05 رابطه مثبت و معنی داری وجود داشت . نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان می دهد که از بین ابعاد انگیزش تحصیلی، بر اساس ضرایب β ، بعد انگیزش بیرونی β=0/592)، (P> 0/05 بیشترین و بعد انگیزش درونی β=0/559)، (P> 0/05 کمترین قدرت پیشبینی عملکرد تحصیلی را دارند و از بین ابعاد خود کارآمدی، بعد بر اساس ضرایب β، بعد کوشش β=0/381) ، (P> 0/05 بیشترین و بعد استعداد β=0/360)، (P> 0/05 کمترین قدرت پیشبینی عملکرد تحصیلی را دارند. هم چنین، متغیر انگیزش تحصیلی(β=0/389، (P> 0/05 و متغیر خود کارآمدی(β= 0/269، (P> 0/05 پیشبین کننده های اعتماد سازمانی محسوب میشوند.

کلیدواژه ها:

باورهای انگیزشی ، خودکارآمدی ، انگیزش تحصیلی ، عملکرد تحصیلی ، دانش آموزان مقطع متوسطه اول