نقش برنامه دهی در فرآیند طراحی معماری

فرآیند طراحی مسیری پیچیده برای رسیدن به پاسخی مناسب برای مساله طراحی و یافتن پاسخی مناسب به سوالطراحی است. در هر طرح میزان به کار گرفتن اصول، منطق و ضوابط در مقابل میزان بکارگیری خلاقیت در مسیر طراحیمتفاوت است، بنابراین فرد طراح میبایست توان بالایی برای استفاده از هر دو بخش مغز به فراخور نوع موضوع را داشته باشد،پس در اینجا عملکرد و تعامل بین دو نیم کره راست (نیم کره فضایی) و نیم کره چپ (نیم کره منطقی) از اهمیت بالاییبرخوردار است. تئوری های فرآیند طراحی نشان میدهند که فرآیند طراحی معماری، فرآیندی رفت و برگشتی و شاملپیچیدگی های بسیاری است، مسیر طراحی از ابتدای شکل گیری پروژه تا انتهای فرآیند طراحی و ارائه نهایی محصولمسیری پیچیده است که نیازمند صرف زمان و منابع قابل توجهی است. برنامه دهی روش نظام مندی از سوال کردن استکه زمینه ای را که طراحی در آن انجام می گیرد، مشخص و ضروریات یک پروژه موفق را تعیین می کند. این تحقیق در راستایاهمیت برنامه دهی در پروسه طراحی بیان می کند که برنامه دهی در معماری می تواند مسیر پیش روی طراحی را از ابتداآشکار کند و درک واضحی به معمار از تمام فرآیند پیش رو ارائه کند، از این رو برنامه دهی از یک سو به تدقیق مسیر پیشرو می پردازد و از سوی دیگر به معمار کمک می کند تا بتواند در مراحل مختلف طراحی با انتخابی آگاهانه از فرآیندهای خلاقهمغز و فرآیند های منطقی مغز استفاده کند و تعاملی بهینه میان آنها فراهم کند.

کلیدواژه ها:

فرآیند طراحی ، مسیر تفکر ، تئوری های فرآیند طراحی ، برنامه دهی