برنامه ریزی رفاهی شهری با توجه به سنجش کیفیت زندگی شهری

رشد سریع شهرنشینی در دهه های اخیر و بی توجهی به ابعاد کیفیت زندگی انسان، پیامدهای نامطلوبی بر سطح سلامت فردی واجتماعی جامعه و زندگی شهری گذاشته است، سنجش وضعیت موجود کیفیت زندگی در شهر ها با توجه به عوامل بیرونی نظیر: فناوریتولید، زیر ساخت ها، روابط اجتماعی، نهاد های اجتماعی (عامل درونی)، محیط زیست و مانند آنها تحت تاثیر قرار می گیرد.به طور کلی، کیفیت زندگی، علاوه بر مسائل اقتصادی، نگرانی های اجتماعی و محیط زیست را نیز مد نظر قرار می دهد. با وجوداین اندیشمندان برنامه ریزی به ویژه، برنامه ریزان شهری اعتقاد دارند، برنامه ریزی ها باید همسو با بهبود کیفیت زندگی باشند. ازطرفی بهبود زندگی می تواند، زمینه های دیگر توسعه مانند: توسعه ی اجتماعی، اقصادی، کالبدی و خدماتی را به همراه داشته باشد،چون بهبود کیفیت زندگی در هر جامعه ای، یکی از مهم ترین اهداف سیاست های عمومی آن جامعه است. در طول سه دهه اخیر،کیفیت زندگی به عنوان جانشینی برای رفاه مادی، به اصلی ترین هدف اجتماعی کشورهای مختلف تبدیل شده است.از اینرو هدف از این تحقیق، پاسخ به پرسش اصلی تحقیق مبنی بر وضعیت شاخص کیفیت زندگی و تعیین نقاط قوت و ضعف هریک از ابعاد سه گانه ی آن در بافت شهری باشد. روش این تحقیق از نوع توصیفی، تحلیلی و قیاسی می باشد.

کلیدواژه ها:

شاخص کیفیت زندگی ، برنامه ریزی شهری ، هدف اجتماعی ، توسعه ی شهری