مقام نور و ارتقاء زیست بوم معنایی در معماری

برغم مطالعات و تحقیقات فراوانی که در حوزه ماهیت و ماموریت و بضاعت های ذاتی نور به عمل آمده هنوز همه ابعاد نور به ژرفایی کاویده نشده است. این مهم در معماری به مراتب چشمگیر تراست. به نظر می رسد که تجربه های معماران ملل مختلف در کنار آراء متفکران ایشان در خصوص نور می تواند راهبردهای موثر و مفیدی را دربرابر ما بگشاید. پرواضح است که در جهان تکنولوژیک جدید و تلاش های انسان برای استیلا بر ابزار بسیاری از نیازهای معنوی انسان به طاق فراموشی خورده است. انسان ها- گویی- در راستای توسعه شیوه های زیستن متعارف، زیستن متعالی و معنایی خود را از یاد برده اند و معماری – بویژه در کلانشهرهای معاصر- تنها و تنها برآورده سازی آرمیدن های جسمانی و آسایش های کالبدی ما را وجهه همت خود قرار داده است.این درحالی است که در گذشته – بویژه در معماری ایران دوران اسلامی- همه هم معماران ما مصروف بالندگی زیست بوم معنایی انسان می شد.آنان از عوامل طبیعی- مانند نور- بیشترین قرائت کاربردی و نظری ممکن را درپویایی معنایی و اخلاقی بناها داشتند و از آراء اندیشمندان متاله در این زمینه بیشترین بهره ممکن را هم به عمل می آوردند.

کلیدواژه ها:

نور ، زیست بوم معنایی ، معماری ، تمدن