چشم انداز احیا و توسعه جنگل های ایران در قوانین و اسناد بالادستی جمهوری اسلامی ایران

کشور جمهوری اسلامی ایران ضمن برخورداری از تنوع جغرافیایی و اقلیمی، بر روی کمربند خشک و نیمه خشک جهان واقع و تح تاثیر شرایط خاص جوی و اقلیمی آن بوده و دارای عرصه های نسبتا وسیع بیابانی با اقلیم خشک و فراخشک است. در طول چهار دهه گذشته فعالیت ها واقدامات گسترده ای در زمینه حفاظت و توسعه منابع جنگلی ایران صورت پذرفته است. لیکن علی رغم همه اقدامات انجام شده به علت تشدید اثر عوامل انسانی موثر و عدم وجود راهبرد بین بخشی هنوز سطحی وسیعی از مساحت کشور قابلیت توسعه منابع جنگلی را دارا است. جنگل ها مسئولیت تامین منافع کلی یا بخشی از جامعه را برعهده دارند چراکه تمامی نهادهای حکومتی و مدنی دارای ارتباط مستقیم یا غیر مستقیم با کارکردهای جنگل می باشند. لذا باید ظرفیت ها و تکالیف قانونی آنها بررسی و در تدوین چشم انداز و سیاست های جنگل به کار گرفته شوند. برنامه ریزی کلان جنگل ها، در چارچوب اسناد بالادستی تدوین و برای اداره جنگل ها به کار گرفته می شوند. سیاست های کلان عموماض در چارچوب قانون ها، الزام اجرایی می یابند. دراین مقاله چشم انداز مدیریت کلان منابع جنگلی ایران در اسناد بالادستی ملی، مورد بررسی قرار گرفته است. سازگاری با محیط زیست، قابلیت دوام از لحاظ اقتصادی، تناسب از لحاظ فردی و اجتماعی و فرهنگی و همچنین جامع نگری از شاخص های مهم یک چشم انداز توسعه نگر است. در این مقاله برنامه های توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، از مهم ترین اسناد بالادستی مورد بررسی می باشند.

کلیدواژه ها:

اسناد بالادستی ، توسعه ، جنگل های ایران ، سیاست ها ، قوانین