مروری بر تاثیر نرم کننده های مختلف بر عملکرد فیلم های بر پایه پروتئین آب پنیر

در طی سال های اخیر، به دلیل اهمیت توجه به محیطزیست تلاش های بسیاری در جهت جایگزینی مواد بر پایه نفتی با مواد زیستی به عنوان مواد دوستدار محیطزیست و تجدیدپذیر صورت گرفته است. در این راستا، پروتئین ها از جایگاه ویژه ای به منظور استفاده در زمینه های مختلف از قبیل: بسته بندی مواد غذایی، دارویی و کشاورزی برخوردار می باشند. کاربرد گسترده این مواد بر پایه زیستی، هنوز به علت محدودیت های ذاتی آن ها از قبیل:    فرآیندپذیری ضعیف، شکنندگی، ممانعت کنندگی ضعیف در مقابل گاز و رطوبت و ویژگی های گرمایی و فیزیکی ضعیف، با چالش روبرو است. اضافه کردن افزودنی هایی از قبیل: نرم کننده ها به درون پلیمرهای زیستی، یک روش متداول برای بهبود محدودیت های ذاتی آنها می باشد. به طورکلی، نرم کننده ها به منظور ایجاد انعطاف پذیری، بهبود چقرمگی و کاهش دمای انتقال شیشه ای به مواد پلیمری و زیستی افزوده می شوند. فضاهای خالی ایجاد شده در نتیجه افزودن نرم کننده به درون ماتریس پلیمری، ویژگی های نفوذپذیری آن را افزایش می دهد. هدف این مقاله مروری، بررسی نرم کننده های مختلفی است که در زمینه بسته بندی مواد غذایی به منظور نرم کردن پروتئین آب پنیر؛ ماده ای با ممانعت کنندگی بسیار خوب در برابر اکسیژن و با ویژگی های مکانیکی مناسب، به کار گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

پروتئین آب پنیر ، ترموپلاستیک ، نرم کنندگی ، فیلم های خوراکی ، بسته بندی مواد غذایی