بررسی تاثیر حاشیه نشینی بر احساس امنیت اجتماعی شهروندان باقرشهر

پدیده حاشیه نشینی به مفهوم امروزین نخست در کشورهای صنعتی همراه با رشد شتابان شهرنشینی و افزایش میزان مهاجرت روستاییان به شهرها به وجود آمد و در کشورهای در حال توسعه نیز به دنبال برنامه های استعماری کشورهای صنعتی و نفوذ و اشاعه فرهنگ و تکنولوژی آنان در این کشورها شروع به رشد و توسعه نموده است. تاریخچه حاشیه نشینی در ایران به ده ه 1340 شمسی بر میگردد. طی 50 سال گذشته اغلب کلان شهرها و حتی شهرهای میانی با پدیده حاشیه نشینی مواجه بوده اند. حاشیه نشینی به عنوان یکی از معضلات شهری و تحت تاثیر قرار دادن امنیت اجتماعی بویژه فراهم کردن بستر لازم برای ارتکاب جرایم همواره مورد توجه کارشناسان حقوقی و قضایی و جرم شناسان بوده است. مطالعه حاضر منطبق است بر شهر باقرشهر که مورد توجه مهاجرین روستایی و سایر نقاط شهری استان بوده است بطوریکه جمعیت شهری آن طی سه ده ه گذشته به بیش از 2 برابرافزایش یافته است. بنظر میرسد گسترش حاشیه نشینی در این ناحیه شهری در نتیجه فقدان کارکردهای خدماتی به نقاط روستایی بوده که عوارض آن در سیکل مهاجرتها و گسترش حاشیه نشینی دیده می شود. روش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی با رویکرد طبیعی و میدانی با استفاده روش کمی و کیفی (مصاحبه، مشاهده و پرسشنامه) مورد کند و کاو قرار گرفته است. نتایج یافته ها نشان می دهد، از نظر ناهنجاری (جرایم خلاف اخلاق مانند دزدی، جرم) 56 درصد نزاع های دسته جمعی، 64 درصد معتادان، 53/30 درصد و بیش از 75 درصد دستفروشیها و 34 درصد جرایم جنسی از افراد حاشیه نشین هستند.

کلیدواژه ها:

باقرشهر ، حاشیه نشینی ، ناهنجاری