محیط شهری و معلولین جسمی - حرکتی

امروزه مشکلات و نیازهای افرادیکه دارای معلولیت های گوناگون جسمی می باشند و در حد وسیعی مورد شناخت قرار گرفته اند. این تغییر در طرز برخورد با مساله معلولین، تاثیر بسزایی درساختمان سازی و شهرسازی داشته است ولی با این همه هنوز ساختمان هایی طراحی و شهرهایی ساخته می شوند که قابلیت دسترسی آنها برای همه موجود نیست. افراد دارای ناتوانی های گوناگون جسمی نباید به وسیله موانع ساخت انسان در محیط زیست از شرکت در زندگانی روزمره جامعه محروم گردند. باید توجه داشت افراد ذیل، که درصد قابل توجهی از جامعه را تشکیل می دهند، جزء معلولین جسمی – حرکتی می باشند: 1- معلولین مادرزایی؛ 2- نونهالان؛ 3- زنان باردار؛ 4- افراد مسن و کهنسال ؛ 5- افرادنابینا و کم بینا؛ 6- بیماران خاص؛ 7- معلولین حوادث مختلف؛ 8- معلولین جنگ ها و بمباران شهرها. پس معلولین جسمی – حرکتی به افرادی اطلاق می شود که به هر علت دچار ضعف، اختلاف یا عدم توانایی در اندام های حرکتی شده و برای حرکت نیاز به استفاده از پاره ای وسایل کمکی یا در حرکت دارای عدم تعادل می باشند. در مجموعه ضوابط و مقررات شهرسازی و معماری مصوبه 1368/3/8 شورای عالی شهرسازی و معماری به آن پرداخته شده و پس از گذشت حدودا 18 سال کمتر متولیان امر به اجرای آن اهتمام ورزیدند. توجه به موارد عدم رعایت ضوابط و مقررات در شهرها و آشنا نمودن مدیران شهری با مشکلات عزیزان معلول و مصوب نمودن آنها و تعیین کمیته راهبردی در شهرها و کنترل ساخت و سازها و جواب گویی به نیازهای معلولین می تواند در اجرای رفع موانع شهرسازی و معماری در عبور و مرور ، دسترسی به اماکن و فضاها و تجهیزات عمومی شهری به منظور تامین امکان شرکت افراد دارای معلولیت گوناگون جسمی در زندگی روزمره جامعه پرداخت.

کلیدواژه ها:

معلول ، ضوابط ، حرکتی ، شهر ، ساختمان