تاثیر قدرت خودتنظیمی تحصیلی و توانایی سازش یافتگی دانش آموزان بر سلامت روانی آنان

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر قدرت خودتنظیمی تحصیلی و توانایی سازش یافتگی دانش آموزان بر سلامت روان آنان است. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان دورهی دوم مقطع دبیرستان استان گلستان است. که با استفاده از نمونه گیری تصادفی در دسترس از بین شهرستانهای استان گلستان دو شهر بندرترکمن و آق قلا، به تعداد مساوی 100 نفر از هر پایه ی اول، دوم و سوم انتخاب شد. ابزار پژوهش شامل 3 پرسشنامه ی سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر (1972)، خودتنظیمی تحصیلی سواری و شیما عربزاده (1392) و پرسشنامهی سازش یافتگی واینبرگر و شوارتز (1990) بود که روایی پرسشنامه ها به ترتیب توسط پزشکان متخصص، متخصصان روانشناسی، تحلیل عاملی تاییدی و اساتید هیات علمی مورد بررسی و تائید قرار گرفت پایایی پرسشنامه ها هم با استفاده از آلفای کرنباخ به ترتیب 0/87، 0/87 و 82 بدست آمد. یافته های پژوهش نشان داد که بین قدرت خودتنظیمی تحصیلی (راهبرد حافظه، هدف گزینی، خودارزیابی، کمک خواهی، مسئولیت پذیری و سازماندهی) و توانایی سازش یافتگی دانش آموزان با سلامت روانی آنان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و نتایج پژوهش نشان میدهد که از بین عوامل موثر بر سلامت روانی دانش آموزان مسئولیت پذیری کمترین و سازماندهی بیشترین تاثیر را بر سلامت روانی دانش آموزان دارند.

کلیدواژه ها:

قدرت خودتنظیمی تحصیلی ، سازش یافتگی ، سلامت روانی ، دانش آموزان