شهری برای همه

از پیدایش تمدن بشری و توجه انسان به ساختار مجموعه های مسکونی تاکنون که قرن بیست ویکم، قرن الکترونیک و فضا و سکونت گاه های مجازی است، سبکها و شیوه های بسیاری برای ساخت و اجرای ساختمان ها تجربه شده و مورد استفاده قرار گرفته است. هر کدام از این شیوه ها بنا به مسائل سازه ای، تحولات اجتماعی، پیشرفت های علمی در زمینه مصالح و تکنولوژی ساخت جای خود را به شیوه جدیدتر داده اند اما تعدادی پارامتر به صورت ثابت در تمام این شیوه ها حضور داشته است که می توان گفت محور اصلی ساخت و سازها نیز حول این پارامتر در نوسان میباشد. انسان، اصلی ترین گزینه ای است که معماری را تحت تاثیر قرار می دهد و حضور او در فضای معماری مهم ترین دغدغه طراحان فضا می باشد. با بالا رفتن سطح رفاه اجتماعی و بهداشتی و درمانی توجه به افراد خاص در جامعه نیز بیشتر شده است و اینکه این افراد نیز حق استفاده از فضاهای معماری را دارند، لذا در تمامی پروژه های بزرگ در سطح شهرها و فضاهای عمومی سعی شده تا امکاناتی ایجاد شود که افراد نیز بتوانند از آنها استفاده نمایند. مساله مورد توجه این است که متاسفانه حتی در سطح پروژه ها و مجموعه های بسیار بزرگ شهری تنها به صورت نمادین به قضیه معلولین حرکتی توجه می شود و در مورد معلولین جسمی دیگر و حتی افراد ناتوان روحی فعالیت خاصی صورت نمی گیرد. آنچه در سطح شهرهای بزرگ ما دیده میشود ایجاد یک رمپ در کنار مجموعه پله ها برای دسترسی با ویلچر برای معلولین است که معمولا به دلیل توجه به عدم اشغال فضا با شیب های زیاد و عملا غیر قابل استفاده باقی مانده اند. در طی نقدی که بر اینگونه فضا خواهد آمد چند نمونه طراحی شده و اجرا شده در سطح شهر تبریز – به عنوان یکی از چند شهر بزرگ کشور – تحلیل و مورد بررسی قرار خواهد گرفت. این نمونه ها از آنجا حائز اهمیت هستند که هر روز پذیرای بیش از 2000 نفر جمعیت شهر میباشند. بالاخص درمورد پارکی با نام پارک معلولین که در این شهر ساخته شده و به بهره برداری رسیده است. در مجموع سعی می شو تا با بررسی، تحلیل و نقد یک سری از فضاهای شهری بتوانیم پیشنهادهایی برای بهبود سازی فضاهای شهری و مبلمان شهری داشته باشیم.

کلیدواژه ها:

مبلمان شهری ، معلولین ، معماری معلولین