پاسخ لرزه ای سازه های غیرخطی جداسازی شده تحت برخورد

با وجود الزامات محافظه کارانه آیین نامه های لرزهای در خصوص الزام رعایت درز لرزه ای، عملکرد سیستم های جداسازی شده در زلزله های بسیار بزرگ همچنان پرسش برانگیز است. جابجایی جانبی بیش از حد در این سازه ها به سبب دوره تناوب نسبتا0 طولانی حتی با اجرای درز لرزه ای توصیه شده توسط آییننامه ها میتواند منجر به برخورد به سازه های مجاور، تسلیم، جابجاییهای بزرگ و حتی فروریزش کلی شود. مطالعات پیشین بر لزوم جلوگیری از برخورد سازه های جداسازی شده لرزه ای به منظور جلوگیری از غیرخطی شدن روسازه تاکید داشته اند. با این حال پژوهش حاضر با هدف ایجاد نگرشی نو به فلسفه طراحی این سیستم ها صورت گرفته است. روش انجام این پژوهش ارزیابی پاسخ های غیرخطی این سیستمها با فرض عدم رعایت درز لرزه ای مجاز آیین نامه ای و برخورد به دیوار بازدارنده به منظور چگونگی دستیابی به عملکردی قابل اطمینان است. به همین منظور از یک مدل ساده دو درجه آزاد استفاده شده است تا شکل پذیری نیاز کلی و جابجایی تراز جداگر پس از برخورد به دیوار بازدارنده با فرض مقادیر مختلف پارامترهای طراحی روسازه، جداگر و دیوار بازدارنده تحت جنبشهای پالس گونه حوزه نزدیک بدست آید. دیوار بازدارنده به صورت مجموعه ای متشکل از سیستم جرم- فنر- میراگر با مشخصات مکانیکی متفاوت و براساس مدل برخورد استریومکانیک یا برخورد لحظه ای مدلسازی شده است. نتایج این پژوهش نشان میدهد که پاسخ دینامیکی در سطوح خطر لرزه ای بالا وابسته به درز لرزه ای موجود، مقادیر طراحی روسازه و دیوار بازدارنده مانند سختی روسازه، سختی المان برخورد، و همچنین وابسته به مقادیر ورودی لرزهای در اینجاعمدتا0 دوره تناوب پالس تحریک میباشد. همچنین مشخص شد در صورت برخورد سیستم جداسازی شده به دیوار مجاور یا به عبارتی فراهم نبودن درز لرزه ای الزام شده توسط آیین نامه طراحی، با انتخاب مناسب ویژگی های دینامیکی سیستم جداسازی شده و دیوار بازدارنده سطح عملکرد لرزه ای ساختمان تقریبا0 معادل سازه ی پایه گیردار همتای آن است.

کلیدواژه ها:

جداسازی لرزه ای ، برخورد ، جنبش پالسی حوزه نزدیک ، پاسخ غیرخطی ، درز لرزه ای