مبانی همزیستی مسالمت آمیز انسان ها در فقه

همزیستی مسالمت آمیز انسانها از ظرفیت های ماندگار دین ا سلام ا ست. بر این بنیان بزرگان و پیشوایان دین مبین اسلام، همواره بر طبل دوستی و مهربانی در زیستن میکوبیدند و به دوری از تفتیش و پی جویی از افکار و باورها تاکید داشته اند. تحمل و تعامل عقاید دیگر آیین ها با کمال آزادی بدون تبلیغ و غلبه یک دین بر ادیان دیگر از ارکان غیر متزلزل و تغییر ناپذیر دین خاتم سهله و سمحه اسلام است. ستیز و جنگ با دیگر آیین ها با هر فکر و کیشی زمانی شکل می گیرد که ظلم و انظلام رخ نماید و مادامی که به این مرحله نرسیده است، کلام اول و آخر همجواری انسان ها بر بنیاد دوستی، مهربانی، صلح و صفا در کنار هم دیگر قطع نظر از کنکاش، تحقیر یا ستیز با اعتقادات و باورهای دیگر ادیان و مذاهب است.به نظر می رسد برای حفظ جان بشر و پرهیز از تفرقه و ایجاد همدلی و اتحاد می بایست به یک نقطه همزیستی مسالمت آمیز رسید. در این مقال مبانی فقهی همزیستی مسالمت آمیز انسان ها را بر اساس ادله استنباط بررسی و در ادامه به مصادیق و تطبیقات فقهی اشاره خواهد شد.

کلیدواژه ها:

هم زیستی مسالمت آمیز ، صلح ، نوع دوستی ، تعایش سلمی