رابطه بین برنامه ریزی مسیر شغلی و رشد حرفه ای کارکنان با نقش میانجی توانمندسازی شناختی

پژوهش حاضر با هدف رابطه بین برنامه ریزی مسیر شغلی و رشد حرفه ای کارکنان با نقش میانجی توانمندسازی روانشناختی انجام شده است. روش تحقیق ، توصیفی و طرح پژوهشی همبستگی با رویکرد تحلیل مسیر میباشد. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان دانشگاه های پیام نور استان آذربایجان غربی میباشد که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای متناسب با حجم هر طبقه 167 نفر به عنوان نمونه آماری جهت مطالعه انتخاب شدند. برای گردآوری داده های پژوهش از سه پرسشنامه استاندارد برنامه ریزی مسیر شغلی ، توانمندسازی روان شناختی و رشد حرفهای استفاده شد. داده های تحقیق پس از جمع آوری با استفاده نرم افزارهای آماری LISREL, SPSS تحلیل شدند. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که : اثر مستقیم برنامه ریزی مسیر شغلی بر توانمندسازی روان شناختی مثبت و معنی دار میباشد. اثر مستقیم این متغیر بر رشد حرفه ای نیز مثبت و معنی دار میباشد. اثر مستقیم احساس شایستگی از ابعاد توانمندسازی روان شناختی بر رشد حرفه ای مثبت و معنیدار میباشد. اما اثر غیر مستقیم برنامه ریزی مسیر شغلی بر روی رشد حرفه ای با میانجی گری توانمندسازی روان شناختی مثبت و معنادار نمی باشد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی مسیر شغلی ، رشد حرفه ای ، توانمندسازی روان شناختی ، کارکنان.