جایگاه حقوق اجتماعی افراددرقانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

حقوق اجتماعی، جایگاه مهمی در اندیشه های سیاسی، فقهی، حقوقی و مدیریت های اقتصادی و اجتماعی دارد حقوق اجتماعی ناظر است بر حق برخورداری از حداقل رفاه اقتصادی و اجتماعی که به عنوان مزایای عضویت و مشارکت در حیات جامعه به افراد تعلق می گیرد تا شخص در مسیر کمال و رشد خویش از شرایط آبرومندانه زندگی برخوردار شود از آنجا که محور اصلی در این نوشتار، قانون اساسی جمهوری اسلامی است در این زمینه به بررسی جایگاه حقوق اجتماعی با عطف توجه به تعریف آن و تبیین دولت ، در قانون اساسی پرداخته شده است. در دین مبین اسلام، از همان آغاز شکل گیری، چه در نصوص و چه در عمل و سیره پیشوایان دین، اهمیت حقوق اجتماعی به لحاظ حفظ کرامت انسانی و تامین بنیان های جامعه سالم دینی یادآور شده و برای آن، نظام خاص حقوقی و اجرایی طراحی شده است. این در حالی است که در نظامهای غربی، راجع به حقوق اجتماعی، مبانی، الگو و نظام مطلوبی وجود ندارد. به تاسی از اندیشه مترقی اسلامی، جلوه های نظام حقوق اجتماعی را میتوان در اصول متعدد، از جمله بند4 اصل3 (بیمه بیوگان و زنان سالخورده و بیسرپرست)، اصل28 (حق کار)، اصل29 (حق تامین اجتماعی)، اصل30 (حق آموزش) و اصل31 (حق مسکن) قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مشاهده کرد. تامین حقوق اجتماعی از وظایف دولت به حساب می آید. حوزه و گستره حقوق اجتماعی، بستگی به تصویری دارد که نظام سیاسی از دولت و ساختار و هدف خود می دهد..وروش تحقیق فوق توصیفی وتحلیلی می باشد. همانطور که دولت بایستی از طریق تبیین سیاستهای کاربردی و عملی بتواند گامی موثر در راستای تامین و تضمین حقوق اجتماعی افراد در تمامی زمینه ها فراهم نماید. لذا این تحقیق می تواند مورد استفاده کاربردی در سازمانهای متولی امر تامین حقوق اجتماعی افراد نظیر سازمان تامین اجتماعی،سازمان بهزیستی و .... واقع گردد.

کلیدواژه ها:

قوه مجریه ، حقوق اجتماعی ، رفاه عمومی ، قانون اساسی.