بررسی مفهوم اقامتگاه در حقوق ایران و کانادا
سال انتشار: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 413
فایل این مقاله در 30 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_AECLR-2-5_003
تاریخ نمایه سازی: 6 خرداد 1399
چکیده مقاله:
اقامتگاه مقر هرشخص اعم از حقوقی یا حقیقی میباشد. معیارهای گوناگونی از سوی قانونگذارهای کشورها جهت تعیین اقامتگاه اشخاص اتخاذ شده است. در حقوق بینالمللخصوصی اقامتگاه را رابطهای حقوقی، دارای بعضی از خصائص سیاسی که بین اشخاص و حوزه معینی از قلمرو دولتی برقرار میشود محسوب میگردد که اقامتگاه یک عامل تقسیم مادی و مربوط به مکان است که افراد در آنجا ساکن میباشند و در حقوق ایران این معیار مرکز امور مهم شخص میباشد و در حقوق کانادا اقامتگاه شخص محلی است که وی با آنجا روابط واقعیتر و ملموستر دارد. اقامتگاه در حقوق بینالمللخصوصی ایران نقش مستقیم ندارد، اما اقامتگاه محور اصلی قانون بین الملل خصوصی کانادا میباشد. در حقوق کانادا برخلاف حقوق ایران که قانون صالح بر احوال شخصیه را قانون دولت متبوع یا ملی آنان میدانند قانون صالح بر احوال شخصیه افراد محل اقامتگاه آنهاست.
کلمات کلیدی: حقوق خصوصی ، حقوق بین الملل ، اقامتگاه، حقوق ایران ، حقوق کانادا.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
رضا بنی آشکار
مدرس مدعو، کارشناس ارشد، گروه حقوق خصوصی، دانشگاه پیام نور، گیلان، ایران
مائده قدیمی گوشلوندانی
مدرس مدعو، کارشناس ارشد، گروه حقوق خصوصی، دانشگاه پیام نور، گیلان، ایران