برآورد میزان خطر ناشی از فلزات سنگین در مصرف کننده گان ماهی شوریده ( Otolithes rubber)

ماهی به عنوان یک منبع پروتئینی ارزشمند در سبد غذایی بسیاری از مردم وجود دارد و تخمین زده می شود که بین 15 تا 20 درصد از پروتئین های حیوانی از منابع آبی تامین می شود (1). دارا بودن مقادیر زیاد چربی های غیر اشباع و کلسترول کم، بالا بودن میزان هضم و جذب پروتئین آن ها را به صورت یکی از مهم ترین تولیدات بسیاری از کشورها از جمله ایران در آورده است (2). با این وجود این آبزیان می توانند دارای میزان خطرناکی از بعضی فلزات باشند که ممکن است هم برای ماهی و هم برای افرادی که آن ها را مصرف می کنند مخاطره آمیز باشد (3) . سرانه مصرف آبزیان در ایران در سال 1396، 7/35 کیلوگرم/فرد/سال بوده است (4) که تقریبا برابر با نصف سرانه مصرف جهانی ماهی یعنی 17/1 کیلوگرم/فرد/سال در سال 2008 می باشد (1) . از تاثیرات سوء بهداشتی آلودگی با فلزات سنگین می توان فاجعه خلیج Minamata در ژاپن را نام برد که منجر به مرگ 1000 نفر شد و 2000 نفر را به طور جدی بیمار ساخت که به دلیل مصرف غذای دریایی آلوده به فلزات سنگین بود. این حادثه تلخ منجر به ایجاد جرقه ای برای انجام مطالعات متعدد در زمینه میزان فلزات سنگین در ماهی ها و اثرات آن بر روی سلامتی انسان شد (1) . فلزات سنگین پس از ورود به سیستم های آبی در بافت ها و اندام های آبزیان و از جمله ماهیان تجمع یافته و نهایتا وارد زنجیره غذایی می شود.