بازتاب هنرهای دیجیتال در تئاتر معاصر تهران در سال 1397 ؛ با بررسی چند اجرای نمونه

هنرهای دیجیتال، اصطلاحی عمومی برای آن دسته از آثار هنری که از فناوری دیجیتال به عنوان بخش ضروری فرایند خلق و یاارائه استفاده می کنند. دیجیتال در تئاتر توسط چند ابزار شناخته می شود؛ ویدئو پروجکشن، ویدئو مپینگ، هولوگرافی، که مرز تازه ایبین تئاتر و تکنولوژی برقرار کرده است و به وسیله ی آن می توان هرگونه سطحی را به صفحه ی نمایشگر مبدل ساخت و به صحنهپردازی های غیر قابل تصور دست یافت. در تئاتر امروز ایران نمایش هایی بر روی صحنه می روند که در آنها تصاویر دیجیتال و ویدیوییبه یکی از اجزاء صحنه تبدیل شده اند. بستری اجرایی برای هنرمندان ایرانی که با استفاده از این مدیا خواستار نوعی اجرایی متفاوتنسبت به دیگر اجراها هستند. البته استفاده از این مدیا پیش از این در کشورهای اروپایی آغاز شده بود و امروزه دیگر اتفاق نوینی درتئاتر جهان محسوب نمی شود. با پیشرف علم و توسعه آن در حوزه رسانه، که مارشال مک لوهان از آن به عنوان دهکده ی جهانی نامبرده است، شاهد بازتاب گونه ای از این رسانه ها در تئاتر هستیم، که با موافقت و مخالفت از سوی برخی منتقدان و کارگردانان مواجهشده است.

کلیدواژه ها:

ویدئو مپینگ ، هولوگرافی ، پیسکاتور ، برشت ، کارگردانان ایرانی