شفقت پیامبران و آثار تربیتی آن از منظر قرآن و روایات

  شفقت، مجموعه ویژگی ها و مهارت هایی است که موجب پیشگیری و التیام رنج های مادی و معنوی انسان و عامل بهزیستی و تربیت اوست. شفقت به عنوان ویژگی مثبت درونی پیامبران الهی، ابزار تربیتی آنها نیز بوده که دارای دو نقش اساسی تربیتی است: 1- حفظ و التیام انسان در برابر رنج و 2- بسترسازی برای ایجاد محبت متقابل و بهزیستی. نوشتار پیش رو، با روش توصیفی - تحلیلی به بررسی سیمای شفقت پیامبران در قرآن و روایات می­پردازد و نقش شفقت انبیا را در هدایت و تربیت جوامع بررسی می­کند تا ویژگی و مهارت های شفقت انبیا به دست آید و انسان بتواند به وسیله آنها، خود و دیگران را از رنج ها حفظ کرده یا آنها را التیام دهد و با عادت دادن ذهن به شفقت، توان و قدرت رفتار و عمل را برای بهزیستی ارتقا بخشد. نتایج تحقیق بیانگر آن است که: الف- شفقت، صفت مثبت تربیتی فردی و اجتماعی است که موجب تاثیرپذیری بر خود و تاثیرگذاری بر دیگران برای بهزیستی و التیام رنج هاست؛ ب- محبت از ویژگی­های مهم شفقت است؛ اما تنها ویژگی آن نیست؛ ج- شفقت، مجموعه صفات و مهارت هایی است که مهم ترین آنها عبارت اند از: انگیزه بهزیستی، توجه به رنج، افزایش آستانه تحمل و مهربانی و آگاهی، همدردی و همدلی و تصویرسازی مثبت.

کلیدواژه ها:

انبیا ، شفقت ، تربیت ، رنج ، بهزیستی